Αρχική » Σημαντικές στιγμές και πρόσωπα » Γιάννης Παναγιωτόπουλος

Ανακοινώσεις


Δελτία τύπου


Αλληλογραφία


Επικαιρότητα

Γιάννης Παναγιωτόπουλος

Με πολύ έντονη συγκίνηση χαράζω αυτές τις γραμμές για να σκιαγραφήσω ένα ακριβό φίλο και ένα τόσο αγαπητό συνάδελφο το Γιάννη Παναγιωτόπουλο. Τον γνώρισα στα ωραία του νιάτα. Ενα γερό αθλητικό νέο 25 χρονών, ν΄ αντιμετωπίζει με αυτοπεποίθηση και θάρρος τη ζωή. Ένα παλικάρι πραγματικό που από πολύ νεαρή ηλικία έβαλε για σκοπό της ζωής του να διαθέσει τις δυνάμεις του για να βελτιώσει τη ζωή των συναδέλφων του, να προσφέρει τις δυνατότητες που διέθετε για το καλό των άλλων. Ο εαυτός του, η δική του υπόσταση ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε. Ο Γιάννης δεν ήταν στα λόγια αγωνιστής. Η εξέλιξή του και η μελλοντική του πορεία απέδειξαν ότι δεν ήταν όσα έλεγε κενά λόγια. Έκανε τον αγώνα τρόπο ζωής του.

O Γιάννης Παναγιωτόπουλος στο βήμα.

Ηταν από την κατηγορία των λιγοστών ανθρώπων που όπως λέει ο ποιητής:
“Ορισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ από το χρέος μή κινούντες
Δίκαιοι κι ίσιοι σ΄όλες τους τις πράξεις”

Ναί! Ο φίλος μου Γιάννης ήταν από αυτούς που φύλαξαν μέχρι τον πολύ πρόωρο θάνατό του τις Θερμοπύλες των ιδεών και των οραματισμών του για να γίνει ευτυχισμένη η ζωή των συνανθρώπων του, να μην υπάρχει δυστυχία και φτώχεια, πόλεμοι, βία αλλά να ανθήσει στον κόσμο η ειρήνη και η ευτυχία.
Από το 1959 μέχρι το 1967 που η Χούντα διέλυσε το Σωματείο μας οι συνάδελφοι του τον ψήφιζαν συνεχώς και τον αναδείκνυαν σύμβουλο του Σωματείου. Αν και προήρχετο από κλάδο με λιγοστό προσωπικό, τον κλάδο του αποκλεισμού, όμως τον ψήφιζαν από όλους τους κλάδους ακόμα και συνάδελφοι που διαφωνούσαν πολιτικά και ιδεολογικά μαζί του.

Πάντα εξελέγετο με μεγάλο αριθμό προτιμήσεων. Οταν επεκράτησαν οι συνταγματάρχες και τον συνέλαβαν, αρνήθηκε να αποκηρύξει τις αρχές του, ακόμα αρνήθηκε να δηλώσει ότι θα αποσυρθεί από τη συνδικαλιστική δράση. Έτσι οδηγήθηκε στα ξερονήσια της εξορίας όπου παρέμεινε 7 χρόνια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γεν. Δ/ντής της Εταιρίας Νίκος Βλάγκαλης που δεν φημιζότανε για τις συναισθηματικές του ευαισθησίες όταν έμαθε ότι τον εξόρισαν και παρ΄ όλες τις αντιθέσεις και συγκρούσεις που είχε μαζί του συγκινήθηκε και είπε : “Για τον Παναγιωτόπουλο πάντα υπάρχει μιά θέση κενή στην Εταιρία και τον περιμένει”.
Και την υπόσχεση αυτή την τήρησε. Οταν επέστρεψε από την εξορία σωματικά ταλαιπωρημένος αλλά ψυχικά πάντα σε εγρήγορση, βρήκε αυτή τη θέση που τον περίμενε. Δυστυχώς όμως τον παραφύλαγε και τον σημάδεψε η επάρατη αρρώστια και αυτό το θηρίο που αψηφούσε τους κινδύνους έδωσε τη μάχη και νικήθηκε. Έφυγε πολύ νέος.
Μπορούσε να προσφέρει πολλά ακόμα. (Τάκης Τασούλης)

 

 

 

 

11.7.1957 – Ο Γίαννης Παναγιωτόπουλος, σε νεαρή ηλικία.

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Από τις πρώτες ημέρες που κυκλοφόρησε ο “Ηλεκτρικός” μέσα στις σκέψεις μου ήταν να γραφεί ένα άρθρο και να τιμηθεί η μνήμη του Γιάννη Παναγιωτόπουλου.
Στην αρχή το θεώρησα πάρα πολύ εύκολο, γιατί δίπλα στον Γιάννη το έτος 1975 έκανα τα πρώτα μου συνδικαλιστικά βήματα, αυτός με ενθάρρυνε και με συμβούλευε όταν αποφάσισα να γίνω συνδικαλιστής, παρόλο που οι πολιτικές μου πεποιθήσεις ήταν διαφορετικές.
Με το Γιάννη εργαζόμαστε στον ίδιο εργασιακό χώρο (Τμήμα Αποκλεισμού), είχαμε συνεργασθεί στο ΔΣ του Σωματείου Προσωπικού ΗΣΑΠ και μας συνέδεε μια φιλία που δεν είχε διαταραχθεί ποτέ.

Φυσικό λοιπόν είναι να γνωρίζω κάποια γεγονότα για τον άνθρωπο, συνάδελφο και συνδικαλιστή Γιάννη Παναγιωτόπουλο που θα μπορούσα να τα περιγράψω. Πιστέψτε με όμως ότι όσες φορές και αν το επιχείρησα η συγκίνηση και η φόρτιση, δεν με άφησαν να γράψω έστω και δύο λέξεις.

Αυτό όμως που σήμερα μπορώ να πω τιμώντας την μνήμη του είναι, ότι ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος ήταν παλικάρι και δεν φοβήθηκε ποτέ το θάνατο, έμεινε όρθιος και υπερήφανος μέχρι το τέλος της ζωής του. Το Γιάννη μια φορά τον είδα να λυγίζει και να δακρύζει άν και ήμουν κοντά τις πρώτες ημέρες της ασθενείας του και όλο το χρονικό διάστημα που νοσηλεύθηκε στου “Μεταξά”. Δάκρυσε όταν ως Γραμματέας του Σωματείου του διάβασα το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης. Το ψήφισμα αυτό μόλις το πήρε το έδωσε στην αγαπημένη του κόρη την Πολύμνια λέγοντάς της “πάρτο για να θυμάσαι ποιός ήταν ο πατέρας σου”.
Ηταν λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, όταν το ΔΣ του Σωματείου σύσσωμο τον είχε επισκεφθεί για να του παραδώσει το ψήφισμα.

Η επόμενη και τελευταία συνάντησή μας ήταν το πρωινό της 13ης Ιουλίου 1980 στον Νεκροθάλαμο του Νεκροταφείου Ζωγράφου, όταν πήγαμε με το συνάδελφο και καλό μου φίλο Γιώργο Βούλγαρη, να τον αποχαιρετήσουμε για τελευταία φορά, μόλις τον είχαν φέρει από το Νοσοκομείο και εκεί έδειχνε αγέρωχος και υπερήφανος, σαν να έλεγε στο θάνατο σε νίκησα δεν με νίκησες.
(Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος όρθιος επάνω αριστερά με άλλους συναδέλφους και τις οικογένειες τους σε εκδρομή του Σωματείου.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΨΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Το Σωματείο μου υπενθύμισε ότι αυτό το μήνα συμπληρώνονται 19 χρόνια από το χαμό του συναδέλφου Γιάννη Παναγιωτόπουλου. Η θύμηση με κέντρισε να γράψω λίγα λόγια για τον αξέχαστο συνάδελφο, στενό συνεργάτη πολλά χρόνια στην Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ.

Ο Γιάννης διακρινόταν για την αισιοδοξία του και το πρακτικό του πνεύμα. Είχε το χάρισμα της άμεσης επαφής με τους συναδέλφους και της υπομονής να θέλει να μαθαίνει όσο γίνονταν πληρέστερα τα προβλήματα που απασχολούσαν το προσωπικό.
Ενιωθε τα κενά που είχε και σε κάθε ευκαιρία , απευθυνόταν στους παλιούς συναδέλφους, ο λόγος του ήταν πειστικός και μετρημένος. Συνάρπαζε πολλές φορές με τη ζωηράδα και την αγωνιστικότητα που ενέπνεε. Ο αξέχαστος Γιάννης ήταν νεότερος, έφερνε μαζί του το νέο αίμα που χρειάζεται κάθε Οργανισμός και μάλιστα συνδικαλιστικός για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

Με τα φυσικά του προσόντα ο Γιάννης έμελλε να γίνει ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους του Προσωπικού. Ακούραστος δουλευτάρης μέρα νύχτα στα πόδια των συναδέλφων, συζητούσε μαζί τους τα προβλήματα, άκουγε και υπεδείκνυε, τους μπόλιαζε με αισιοδοξία και ήθος. Ελεγε σωστοί στη δουλειά μας, αλλά σκληροί διεκδικητές των δικαιωμάτων μας, το μέλι που παράγουμε είναι αδιανόητο να μας το τρώνε οι κηφήνες.

Οι συνάδελφοι εκτίμησαν τα πολλά του προτερήματα και τον εξέλεξαν επί σειρά ετών εκπρόσωπό τους μεταξύ των πρώτων.
Ο αξέχαστος Γιάννης Παναγιωτόπουλος ήταν τεχνίτης Αποκλεισμού, ποτέ δεν ξεχώριζε κλάδους και συναδέλφους ήταν ο λαϊκός αγωνιστής, που διακρινόταν για την λεβεντιά του, που όχι μόνο, είχε γνώμη για όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά και το θάρρος να τα λέει χωρίς κανένα φόβο.
Η διαμαρτυρία , η διεκδίκηση και η απεργιακή εκδήλωση σαν προστατευτικά όπλα των εργαζομένων έβρισκαν στο πρόσωπο του Γιάννη τον καλύτερο εκφραστή. Εκτός από την συνδικαλιστική του δράση υπήρξε επίσης πρώτος και καλύτερος σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Στην ψυχαγωγία, στον αθλητισμό, πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής, στην ομάδα του ΕΗΣ πολύτιμο στέλεχος. Η δράση μέσα στους ΕΗΣ, καθώς και στο κόμμα της ΕΔΑ που ήταν αξιόλογο στέλεχος τον οδήγησαν στην εξορία στα ξερονήσια από την δικτατορία μαζί με χιλιάδες άλλους. Ο Γιάννης όμως γύρισε ξανά στον αγώνα, μέχρι τη μοιραία μέρα που ο Χάρος σήμανε την οριστική λήξη και μας τον πήρε πρόωρα, πάρα πολύ νέο, αφήνοντας τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό.
Με αυτές τις λίγες γραμμές τιμούμε τον αξέχαστο Γιάννη Παναγιωτόπουλο γιατί πρέπει οι παλιοί να θυμούνται και οι νέοι να μαθαίνουν. (Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Γιαννης Παναγιωτόπουλος στο βήμα του Ε.Κ.Π. το 1978.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο ευτύχισα να τον γνωρίσω στο χάραμα της δικής μου συνδικαλιστικής ενασχόλησης και δράσης και στο μέστωμα της δικής του συνδικαλιστικής εποποιίας. Όλοι όσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε παντοτινά σαν ένα άνθρωπο έντιμο, ανιδιοτελή, φλογερό, αγωνιστή, αλλά και αξιαγάπητο συνάδελφο.

Ακέραιος χαρακτήρας και συνεπής μαχητής μέχρι το τέλος , έτυχε ολοκληρωμένης και ευρύτατης αναγνώρισης και δικαίωσης από όλους τους εργαζόμενους των ΗΣΑΠ, για την τίμια τροχιά που ακολούθησε στη ζωή του και την ακατάπαυστη συνδικαλιστική του δράση.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στους ΗΣΑΠ ευτύχισε να δεχθεί τις υπηρεσίες ενός ονειροπόλου , ιδεολόγου, αγωνιστή που οραματιζόταν και πάλευε αταλάντευτα για κοινωνική δικαιοσύνη και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου προς άνθρωπο.

Με όπλα το ήθος του και την λάμπουσα αρετή του, ανένδοτος σε ότι πίστευε, βάδισε το δύσκολο δρόμο, τον οποίο έχουν να ανηφορήσουν όσοι συμμετέχουν στα κοινά.
Λάμπρυνε την ιδιότητα του συνδικαλιστή. Υπήρξε μαχητής των ιδεών, υπήρξε δάσκαλος – φωτιστής – πνεύμα πολύπλευρο – πνευματικά αυστηρός , ακέραιος και άκαμπτος.
Στις ανθρώπινες σχέσεις του ήταν ευγενικός και καλόκαρδος. Γοητευτικός συνομιλητής, τον εξέφραζε απόλυτα μια λέξη και μία έννοια “χρέος”.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος αντίκρισε το φως της ζωής το 1930 και από τα πρώτα νεανικά του χρόνια , όπως τα έχουν μεταφέρει πολλοί κοινοί φίλοι και κατά την διάρκεια των γυμνασιακών σπουδών του φάνηκαν τα πρώτα ξεσπάσματα του ανήσυχου αλλά ευγενικού και ευαίσθητου χαρακτήρα του αναδεικνύοντας πολύ γρήγορα μια πολυδιάστατη δυναμική προσωπικότητα καλύπτοντας τον ολοκληρωμένο κύκλο των ενδιαφερόντων του για τα κοινωνικά προβλήματα αλλά και τα προβλήματα των εργαζομένων.

Νεαρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, υπήρξε ποδοσφαιριστής στη Νίκη Αμπελοκήπων στον Αθλητικό Ομιλο Ζωγράφου και τέλος αναδείχθηκε σε στέλεχος της ομάδας ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού Α.Ο.
Μα η αναγνώριση της σεμνής και άδολης προσωπικότητάς του αποθεώθηκε μέσα στους ΕΗΣ και στους ΗΣΑΠ. Μέχρι το 1980 που έκανε το τελευταίο του ταξίδι προς την αιωνιότητα, υπήρξε αλληλέγγυος και γεμάτος αγάπη και κατανόηση για τους συναδέλφους του.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος με το ηγετικό του ταμπεραμέντο και την απέραντη ανθρωπιά του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος μεγάλης εμβέλειας και ακτινοβολίας τόσο στο σιδηρόδρομο όσο και στο ελληνικό μαζικό εργατικό κίνημα.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, τη τραγικότητα και τη δυστυχία του εμφύλιου και τα δύσκολα κατοπινά χρόνια ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος μαζί με άλλα άξια συνδικαλιστικά στελέχη εκείνης της εποχής ίδρυσαν την θρυλική ομοσπονδία των επιχειρήσεων Ηλεκτρισμού και κοινής ωφέλειας. Μιά πραγματικά γιγαντιαία εργατική γροθιά, που την αποτελούσαν 115 εργατικά σωματεία, έλαβε μέρος σε όλους τους συνδικαλιστικούς αγώνες εκείνης της εποχής αλλά και στους αγώνες για Δημοκρατία.

Το 1967 με την εγκαθίδρυση της Χούντας των συνταγματαρχών ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος απολύεται από τους πρώτους, μαζί με άλλους συναδέλφους σαν επικίνδυνος για την “Δημόσια ασφάλεια”. Εξορίζεται αρχικά στα Γιούρα και μετά στο Λακί της Λέρου. Ηταν μια σκληρή περίοδος σύγκρουσης με το καθεστώς των συνταγματαρχών αλλά και των εγκάθετων εργατοπατέρων του διεφθαρμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού εκείνης της εποχής.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος στα χαλεπά αυτά χρόνια της δικτατορίας, υπήρξε ο κύριος μοχλός αντίστασης και εμψυχωτής των συναδέλφων του. Υπήρξε αξιόλογο στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος.
Εγώ ευτύχισα να γνωρίσω αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που με ενέπνευσε, που με ενθάρρυνε, που με καθοδήγησε, αυτόν που με στήριξε σε δύσκολες στιγμές έως το καλοκαίρι που έφυγε από κοντά μας.
Λίγο πριν πεθάνει, η επάρατος νόσος τον είχε τυφλώσει για πάντα μα χαμογελούσε και την τελευταία ακόμη στιγμή ήταν φιλικός και ευδιάθετος. Θαρραλέος αντιμετώπιζε το θάνατο σαν ένα απλό συμβάν της ζωής. Γνωρίζω από τις τελευταίες ομολογίες του και καταθέσεις ζωής το πιστεύω του για τον άνθρωπο πάνω από κόμματα, ιδεολογίες, διαφορές, θρησκείες, χρώμα, φυλή, φύλο, ανεξάρτητα κοινωνικής θέσης ή μόρφωσης. Το πολυτιμότερο που υπάρχει στη γή είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φιλία, τα πάντα και για αυτόν ήταν ο άνθρωπος. Και ταξίδεψε για το ύστατο ταξίδι επιτελώντας στην εντέλεια τον προορισμό του πάνω στη γή. Όσο θα υπάρχει σιδηρόδρομος , όσο θα υπάρχουμε εμείς οι συνάδελφοί του, οι φίλοι του , θα ζούμε με τις παντοτινές τρυφερές αναμνήσεις γι΄ αυτόν.
Φίλε Γιάννη σε ευχαριστούμε για όσα έκανες για μάς, για όσα μας δίδαξες, για όσα μας άφησες παρακαταθήκη, για την ατέλειωτη αγάπη σου. (Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Π. ΠΕΤΡΑΚΑΚΟΣ
Υπάλληλος της Ενωσης από το 1957 έως τον Απρίλη του 1967 ,
γράφει για την τελευταία του συνάντηση με τον
ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Ηταν Ιούλης του 1979 , είχα έρθει από το Παρίσι για θερινές διακοπές . Σχεδόν κάθε χρόνο που, από το 1974 και μετά, ερχόμουν τα καλοκαίρια, συναντούσα τους φίλους μου των ΕΗΣ και ανάμεσά τους και το Γιάννη.
Συνήθιζε να μου λέει “περίμενέ με στο γωνιακό καφενείο απέναντι από το Σταθμό του Θησείου”. Ορίζαμε ώρα και ημέρα και τα λέγαμε.

Αυτή τη φορά έμαθα ότι ο Γιάννης ήταν άρρωστος στην Πολυκλινική Αθηνών (στην οδό Πειραιώς) , είχε κάτι σαν όγκο στο κεφάλι και χωρίς να χάσω καιρό πάω και τον βρίσκω.

Γεμάτοι χαρά αρχίσαμε τη συζήτηση και το φωτεινό του χαμόγελο αλάφραινε τη νοσοκομειακή ατμόσφαιρα. Σε λίγο μιλήσαμε για την υγεία του. Μιά μελαγχολία απλώθηκε στο πρόσωπό του, ενώ εγώ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ήταν κάτι το σοβαρό. Από κουβέντα σε κουβέντα τον ρωτώ ποιός Γιατρός τον παρακολουθεί. Δεν ξέρω το όνομά του μου λέει, αλλά να ρωτήσουμε την αδελφή που περνάει. Σηκώνομαι, πλησιάζω την αδελφή, τη ρωτώ και μου λέει ο κ. Αθανάσιος Κωνσταντινίδης. Γυρίζω στο Γιάννη και του λέω ότι γνωρίζω το γιατρό του πολύ καλά, πως είναι εξαίρετος νευρολόγος και είχαμε κάνει νέοι χρόνια στη φυλακή σαν πολιτικοί κρατούμενοι. Χάρηκε ο Γιάννης.
Μου έκανε εντύπωση η επιμονή του να πάω αμέσως να τον βρώ και να τον ρωτήσω γιατί γνώριζα πολύ καλά και τη διακριτικότητα και την υπομονή του.

Πάω Γιάννη, του λέω, για να τον βγάλω από την αδημονία. Σε μερικά λεπτά βρίσκομαι στο γραφείο του γιατρού. Χαρήκαμε για την αντάμωση και μετά τα πως είσαι και τί κάνεις μου λέει: “Ελα λέγε για ποιόν ήρθες ;” . Για τον Γιαννάκη τον Παναγιωτόπουλο του λέω. Αχ ! ρε Πέτρο μου λέει, άτυχος είσαι πάλι. Μου λύθηκαν τα γόνατα. Δηλαδή πρόκειται για κακοήθη όγκο; Ναί μου λέει. Και επειδή αυτές τις ημέρες δεν έχει έρθει κάποιος δικός του θα πρέπει να τους το μεταβιβάσεις χωρίς ο ίδιος να μάθει τίποτα. Τον ρώτησα τί ελπίδες έχει και μου είπε πως αυτό δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς αλλά οδηγείται στο μοιραίο. Του ανέφερα τί αγωνιστής ήταν ο Γιάννης, χαιρετηθήκαμε και έφυγα.

Το “άτυχος είσαι πάλι” που μου είπε ο γιατρός αφορούσε σε μιά γνωστή μου που την παρακολουθούσα το προηγούμενο καλοκαίρι πάσχοντας από τη σπάνια νόσο της ακρομεγαλίας και όταν πήγα και τον ρώτησα η απάντησή του ήταν η ίδια με του Γιάννη κι είχε επαληθευτεί.
Μέχρι να κατέβω κάτι σκαλιά και να φτάσω στο Γιάννη έπρεπε να πνίξω τη θλίψη, να αλλάξω έκφραση προσώπου και σα να μη συμβαίνει τίποτα να συνεχίζω μιά αθώα και ανέμελη συζήτηση. Τον παραμύθιασα με τα όσα μούπε ο φίλος γιατρό και μάλλον με επιτυχία.

Ανακουφισμένος ο Γιάννης άρχισε να μου λέει πως όταν ήταν 14 – 15 ετών έπαθε ηλίαση στη θάλασσα και χρειάστηκε μια θεραπεία. Και ίσως νάναι κάτι από τότε. Και ορισμένες άλλες εικασίες του, ενώ εγώ πλειοδοτούσα στις απόψεις του για νάμαι στο ίδιο μήκος κύματος των ελπίδων και της αισιοδοξίας του.
Εκείνες τι δύσκολες για μένα στιγμές, έφερα στο νού μου το πρόσωπο του Γιάννη, που σπάνια, αλλά τακτικά εκεί που συνομιλούσαμε πάθαινε ένα μικρό νευρικό τίκ στο μάτι, με ένα ταυτόχρονο ελαφρό κούνημα του κεφαλιού του προς τα πίσω. Αυτό το σύμπτωμα, που περνούσε τόσο αθώα μπροστά από τα μάτια μας, μπορεί νάταν η ένδειξη που σφράγισε τη ζωή ενός αθλητή της δουλειάς, του στίβου, και της συνδικαλιστικής και κοινωνικής δράσης. Αλλά και η κακομεταχείριση και η πολύχρονη εξορία της χούντας έχουν ακέραια ευθύνη για τον πρόωρο θάνατό του. Όταν πια είδα πως ο Γιάννης είχε ηρεμήσει τον αποχαιρέτησα και έφυγα.

Μέσω του αξέχαστου Τάκη Τασούλη (άν θυμάμαι καλά) ή κάποιου άλλου συναδέλφου έδωσα το μήνυμα για τους οικείους του. Ο επίλογος αυτής της δραματικής ιστορίας, είναι εξίσου δραματικός. Τον Ιούλη του 1980 κάποιο Σάββατο βράδυ ξαναβρίσκομαι πάλι στην Αθήνα. Την Κυριακή πρωί – πρωί βγαίνω να αγοράσω εφημερίδα. Δεν προλαβαίνω να ξεφυλλίσω την “Αυγή” και το “Ριζοσπάστη” (δεν θυμάμαι) και με χτυπάει κεραυνός. Την προηγούμενη μέρα είχε κηδευτεί ο αλησμόνητος, ο πάντα χαμογελαστός Γιάννης Παναγιωτόπουλος. Η ελπίδα πούχα να πάω να τον βρώ και να ξαναμιλήσουμε έσβησε για πάντα.
Οσοι τον γνώρισαν δεν μπορούν να τον ξεχάσουν , όχι 10 μα 100 χρόνια κι αν περάσουν, γιατί ο Γιάννης είχε την ανθρωπιά στο αίμα του, στα λόγια του, στο χέρι που σου άπλωνε και πάνω από όλα στη ματιά και στο γέλιο του.

(Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Μοιραστείτε το!!!

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Η Εφημερίδα μας



Πρόσφατα


Μάρτιος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Πρωτοσέλιδα


Σχόλια

  1. Προφανώς έχετε παρανοήσει κάτι. Αναστείλαμε την κινητοποίηση μας και πενθούμε. Πενθούμε τους νεκρούς συνάδελφους, πενθούμε τους συμπολίτες μας που έφυγαν…

  2. Με βαθιά θλίψη στις καρδιές μας για το τραγικό σημερινό δυστύχημα, το μεγαλύτερο ίσως στην ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου, ως…


Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com