Αρχική » Σημαντικές στιγμές και πρόσωπα » Γιάννης Παπαδημητρίου

Ανακοινώσεις


Δελτία τύπου


Αλληλογραφία


Επικαιρότητα

Γιάννης Παπαδημητρίου

Γεννήθηκε στο Ψηλό Χωριό της ορεινής Δωρίδας το 1912. Στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους εργάστηκε από το 1936 μέχρι το 1948. Στην ταραγμένη αυτή περίοδο διετέλεσε για πολλά χρόνια Πρόεδρος του ενιαίου τότε σωματείου εργαζομένων και συνταξιούχων ΕΗΣ και αγωνίστηκε για την επίλυση εργατικών και συνδικαλιστικών προβλημάτων καθώς και για την εθνική απελευθέρωση. Το 1948 απολύθηκε από την υπηρεσία λόγω των διώξεών του και εν συνεχεία της καταδίκης του από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο. Αποφυλακίστηκε το 1954 ύστερα από αναθεώρηση της δίκης του. Σπούδασε εργαζόμενος νομικά και εργάστηκε σαν δικηγόρος. Το 1956 εκλέχθηκε Βουλευτής με τη Δημοκρατική Ενωση του Γ. Παπανδρέου και εν συνεχεία εκλέχτηκε τέσσερεις ακόμη φορές Βουλευτής με το κόμμα της ΕΔΑ.

25.5.2000- Ο Γιάννης Παπαδημητρίου στο βήμα.

Ως Βουλευτής πρωτοστάτησε στην ανάδειξη και επίλυση εργατικών προβλημάτων και ιδιαίτερα στην καθιέρωση της διαδοχικής ασφάλισης, που έδωσε συντάξεις σε χιλιάδες ασφαλισμένους. Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών κρατήθηκε εξόριστος στη Γυάρο, στη Λέρο και στη Σαμοθράκη. Το 1987 αποκαταστάθηκε στους ΗΣΑΠ και συνταξιοδοτήθηκε. Για τους Εθνικούς και Δημοκρατικούς αγώνες του, του απονεμήθηκε σχετικό παράσημο από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Πλήρης ημερών, έφυγε από την ζωή ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2019 σε ηλικία 108 ετών

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ   

Συνάδελφοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και λοιποί προσκεκλημένοι στη σημερινή μας εκδήλωση. Παίρνω το λόγο για να ευχαριστήσω τις διοικήσεις των Σωματείων μας για την απονομή τιμητικής διάκρισης σε αναγνώριση παλαιότερων υπηρεσιών μου, σαν Πρόεδρος για πολλά χρόνια, του Συνδικάτου μας, του οποίου σήμερα γιορτάζουμε τα 80 χρόνια αγωνιστικής δράσης. Ο λαός λέει καλύτερα δεκανέας και στην εξουσία παρά στρατηγός σε αποστρατεία, με την έννοια ότι οι παλαιότεροι όταν φεύγουν από την όποια εξουσία πέρασαν, αποδυναμώνονται και ξεχνιούνται. Κι όμως τα συνδικάτα μας με θυμήθηκαν έστω και μετά από 50 χρόνια μέσα στα βαθιά γεράματά μου. Φυσικά εγώ δεν δέχομαι ότι είμαι γέρος. Τα γηρατειά για κάθε άνθρωπο αρχίζουν 10 χρόνια πιο πέρα από την ηλικία που βρίσκεται. Και για μένα που είμαι στα 88 αρχίζουν μετά τα 98. Δέχομαι την τιμητική διάκριση με την έννοια ότι αντανακλαστικά απονέμεται και στους συνεργάτες μου της εποχής της προεδρίας μου, αλλά και σε κάποιους παλιότερους συνδικαλιστές του κλάδου μας, θύματα των εργατικών αγώνων τους, όπως για παράδειγμα ο Θόδωρος Μάγγος που πέθανε κρατούμενος στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία του Μεταξά.

Αυτά συνάδελφοι , σαν ένας μικρός πρόλογος και θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω από χειρογράφου να σας δώσω μερικά στοιχεία ιστορικά της εποχής μου για την αγωνιστική δράση του κλάδου μας. Πάει η εποχή που αστράφταμε και βροντούσαμε από το βήμα των συνελεύσεων. Τώρα το γραπτό σημείωμα χρειάζεται για να μη σας κουράσω με τη γεροντική μου φλυαρία. Αν και εγώ όπως είπα δεν δέχομαι ότι είμαι γέρος. Στους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους εμφανίστηκα μαζί με τα τράμ Περάματος, στις 20 Ιουλίου 1936. Αμέσως μετά άρχισε η πιο τρομερή χρονική περίοδος που γνώρισε η χώρα μας στον 20ο αιώνα.

 

Απονομή τιμητικής πλακέτας στον Ι.Παπαδημητρίου από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Συνταξιούχων Ε. Φωτόπουλο.

Δικτατορία Μεταξά, Ελληνοιταλικός Πόλεμος στα αλβανικά βουνά – γερμανοιταλικά και βουλγαρική κατοχή και σε συνέχεια ο άγριος εμφύλιος πόλεμος που γέμισε αίμα, δάκρυα και συμφορές τη χώρα μας, όσες ούτε η ξενική κατοχή δεν είχε κατορθώσει να δημιουργήσει. Σ΄αυτά τα τρομερά χρόνια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του ΗΣΑΠ – τότε δεν υπήρχε Σωματείο συνταξιούχων – ανέθεσαν σ΄ εμένα ως πρόεδρο και στους συνεργάτες μου την ευθύνη της Διοίκησης του Σωματείου μας.

Τα εργατικά προβλήματα πολλά, τα ασφαλιστικά ταμεία υπολειτουργούσαν, συνθήκες εργασίας καταθλιπτικές και οι σχέσεις με την εργοδοσία δύσκολες, γιατί είχε την υποστήριξη της δικτατορίας. Οι κινητοποιήσεις έπρεπε να γίνονται προσεκτικά, γιατί αντιμετωπίζαμε συλλήψεις και εκτοπήσεις. Ενας προηγούμενος Πρόεδρος βρισκόταν έγκλειστος στην Ακροναυπλία όπου και τελικά πέθανε.

Ύστερα ήλθε ο πόλεμος 1940 -1941 και η ευθύνη μας να προσανατολίζουμε τους εργαζόμενους προς την κατεύθυνση ενίσχυσης των πολεμιστών μας στο μέτωπο , όπου υπηρετούσαν και πολλοί συνάδελφοί μας αλλά και των οικογενειών τους στο εσωτερικό. Τον πόλεμο διαδέχτηκε η Γερμανοιταλική και βουλγαρική κατοχή της χώρας μας, που δημιούργησε πέρα από τη σκλαβιά και οξύτατα προβλήματα επιβίωσης. Επρεπε ως διοίκηση να οργανώσουμε κάτω από τη μύτη του εχθρού αγώνες για τρόφιμα, για συσσίτια, για καύσιμα, όμως για τον κλάδο μας ήταν η αρχή των αγώνων για να καθιερωθούν τα συσσίτια και οι διανομές τροφίμων για εργαζόμενους και τις οικογένειές τους που βοήθησαν κανένας να μην πεθάνει σε μία εποχή που στα αστικά κέντρα θέριζε η πείνα. Ακόμη ήταν η αρχή για γενικότερη συμμετοχή του κλάδου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού.

Για εθνική απελευθέρωση και τόσα άλλα απαραίτητα για την επιβίωση αλλά και πάνω από όλα να οργανώσουμε τη συμμετοχή των εργαζομένων στους ΕΗΣ στις γενικότερες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού για την παρεμπόδιση των συλλήψεων και εκτελέσεων από τα στρατεύματα κατοχής, για τη ματαίωση της επιστράτευσης που είχαν διατάξει οι Γερμανοί για τη ματαίωση βουλγαροποίησης της Μακεδονίας.Θα αναφερθώ παρακάτω σε ένα – δύο εργατικές κινητοποιήσεις, εκείνης της εποχής για να αντιληφθείτε το μέγεθος των ευθυνών των Διοικήσεων του Σωματείου μας, αλλά και των κινδύνων των εργατικών στελεχών, που τις πλαισίωναν και έπαιζαν καθημερινά τα κεφάλια τους κορώνα γράμματα.

Στις 12 Δεκεμβρίου το απόγευμα του 1941 έγινε στις εγκαταστάσεις των ΗΣΑΠ στον Πειραιά μία στάση εργασίας με αίτημα τρόφιμα και συσσίτια. Αρχισε από το εργοστάσιο και επεκτάθηκε στην κίνηση.

27.1.1993 – Ο τότε Πρόεδρος των συνταξιούχων Ανδρέας Αντωνακόπουλος βραβεύει τον Γ.Παπαδημητρίου για την μεγάλη προσφορά του, υπο τα βλέμματα των Γ.Τσαπατσάρη, Δ.Παπαδημητρίου και Στ.Αλεβίζου και Β.Ζωάκου.

Ισως ήταν η πρώτη πανελλαδικά εργατική κινητοποίηση. Με εντολή της Γερμανικής Διοίκησης η ασφάλεια Πειραιώς συνέλαβε τρία μέλη της Διοίκησης εμένα ως Πρόεδρο, το Βαγγέλη Καπράνο Γενικό Γραμματέα και το Γιώργο Πανόπουλο , ευτυχώς ζεί ακόμη και μπορεί να βεβαιώσει του λόγου το ασφαλές. Μάς έκλεισαν στην Ασφάλεια. Τη νύχτα κάποιος Αστυφύλακας μας έφερε μία λαχανίδα και φάγαμε. Τίποτα δεν υπήρχε στην Αγορά. Την άλλη μέρα με πρόσχημα ότι η στάση εργασίας ήταν αυθόρμητη μας ελευθέρωσαν γιατί φοβήθηκαν ότι η κράτησή μας θα είχε συνέπεια τη διακοπή της κυκλοφορίας το σιδηροδρόμου και αυτό ήταν που δεν ήθελαν οι Γερμανοί. Στις αρχές του 1942 σε μία γενικότερη απεργιακή εκδήλωση με συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων στους ΕΗΣ οι Γερμανοί με την ασφάλεια κατάφεραν να συλλάβουν τον Γεν. Γραμματέα της Διοίκησης Βαγγέλη Καπράνο και τους συμβούλους Ρήγο οδηγό και Δαλέκο τεχνίτη εργοστασίου και τους έκλεισαν στην Κομαντατούρ που ήταν τότε στην Πλατεία Κοραή, με σκοπό το Στρατοδικείο.

Φαντασθείτε τη θέση μου ως Προέδρου. Εγώ ελεύθερος και οι συνεργάτες μου σε σοβαρό κίνδυνο, στα χέρια των Γερμανών ανυπεράσπιστοι, χωρίς δισταγμό ανέβηκα τις σκάλες της Κομαντατούρ και τους δήλωσα ότι εγώ είμαι ο πρόεδρος του Συνδικάτου, ότι η απεργία ήταν αυθόρμητη με απαίτηση τρόφιμα και ότι οι κρατούμενοί τους δεν είχαν καμιά ευθύνη. Μόλις άκουσαν το όνομά μου με συνέλαβαν και με έκλεισαν κάπου εκεί χωρίς φώς και παράθυρο. Οι ανακρίσεις κράτησαν όλη τη νύχτα αλλά η τύχη ήταν με το μέρος μας. Η Γερμανίδα διερμηνέας ήταν γνωστή μας και είχε στενό δεσμό με συνάδελφό μας – τώρα είναι μακαρίτης – ο Γερμανός ρωτούσε, εγώ απαντούσα και η διερμηνέας μετέφραζε ότι νόμιζε ότι συμφέρει, έστω και αν έλεγα άλλα εγώ. Φυσικά αυτή φρόντισε οι καταθέσεις σε συνέχεια και των άλλων τριών να είναι σύμφωνες με τη δική μου κατάθεση. Την άλλη μέρα και οι τέσσερεις στο Γερμανικό Στρατοδικείο, στην αίθουσα του Παρνασσού στην Αθήνα. Η απόφαση απαλλακτική γιατί μεσολάβησαν και άλλοι ισχυροί παράγοντες που ήθελαν να αποφευχθεί γενικότερη αναταραχή στους ΕΗΣ. Το προσωπικό ήταν έτοιμο να τα βροντήξει όλα κάτω και να σκορπίσει στις γειτονιές.

Οι αγώνες φυσικά έχουν και τα θύματά τους κι εμείς είχαμε τα δικά μας με πρώτο θύμα την εκτέλεση του Τάσιου Μάστορη τεχνίτη του εργοστασίου. Αργότερα την καταδίκη ερήμην από γερμανικό στρατοδικείο του Γιάννη Τσακρή. Τρείς άλλοι συνάδελφοι οδηγήθηκαν κρατούμενοι σε στρατόπεδα της Γερμανίας. Οι Παπαδάκος, Τζώνης και Γ. Παπαδόπουλος, ο τελευταίος δεν γύρισε ποτέ. Αρκετοί άλλοι κλείστηκαν σε ελληνικές φυλακές. Το μάτι κανενός δεν δείλιαζε. Αγωνιζόμαστε ασταμάτητα νόμιμα και παράνομα σε συνεργασία με συναδέλφους του Γκαζιού, της Ηλεκτρικής τους Τροχιοδρόμους την Τηλεφωνική , ΟΥΛΕΝ και άλλους εργατικούς κλάδους.

Παίζαμε και τα κεφάλια μας. Μιά βραδιά το καλοκαίρι του 1944 διωκόμενος των Γερμανών αλλά πάντα Πρόεδρος των εργαζομένων κοιμήθηκαν κάτω από μιά λεμονιά σε ράντζο στο σπίτι του συνάδελφου Γ. Καλογερόπουλου, στην οδό Θράκης στη Λεύκα του Πειραιά. Την νύχτα έγινε μπλόκο από τους Γερμανούς για συλλήψεις. Δύο γερμαναράδες με τα πέταλα στο στήθος μπήκαν και στο σπίτι του Γ. Καλογερόπουλου. Δεν βρήκαν υπόπτους και έφυγαν. Από την πόρτα ένας έριξε τη ματιά του και προς τη σκιά της λεμονιάς. Ο Καλογερόπουλος το παρατήρησε και είπε: Πίκολο, πίκολο δηλαδή το μικρό τους. Ο Γερμανός απάντησε γιά – γιά και έφυγε. Αν έχεις τύχη διάβαινε λέει ο λαός και έχει δίκιο. Στους αγώνες μας βασικό όπλο επίθεσης και άμυνας ήταν η ενότητά μας. Μείναμε σφιχταγκαλιασμένοι σαν ένας άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Είχαμε γίνει, όλοι μαζί, μιά γροθιά με στόχο το στομάχι των Γερμανοιταλών. Στον κλάδο μας ούτε μιά μύτη δεν άνοιξε από χέρι συναδέλφου προς συνάδελφο, όπως έγινε σχεδόν σε όλους τους εργατικούς κλάδους. Πάντα ενωμένοι γιορτάσαμε πανηγυρικά την απελευθέρωση μαζί με τις οικογένειές μας στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.

Κι ήρθε ο καταραμένος εμφύλιος πόλεμος που τάραξε την ενότητά μας και δημιούργησε και αρκετά θύματα. Μερικά ήταν ανεπανόρθωτα. Εγώ προσωπικά πλήρωσα τους συνδικαλιστικούς και εθνικούς αγώνες μου, ως πρόεδρος του Συνδικάτου μας και της παράνομης στην κατοχή Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού, με δώδεκα χρόνια φυλακή και εξορία και με μία καταδίκη σε θάνατο από έκτακτο ελληνικό στρατοδικείο. Ευτυχώς οι ψήφοι καταδίκης ήταν τρείς υπέρ της καταδίκης και δύο όχι και σ΄αυτές τις περιπτώσεις απαγορευόταν η εκτέλεση με απόφαση της τότε Κυβέρνησης. Ετσι γλίτωσα το κεφάλι μου. Μετά για μένα ήρθαν και καλύτερα χρόνια. Με τη βοήθεια και των συναδέλφων μου εκλέχθηκα πέντε (5) φορες βουλευτής. Αργότερα αποκαταστάθηκα και στους ΗΣΑΠ από τους οποίους είχα απολυθεί το 1948 λόγω της καταδίκης μου. Εργαζόμενος στους ΕΗΣ και πολύπλευρα αγωνιζόμενος πήρα και δίπλωμα δικηγόρου. Το λειτούργημα μου όμως ελάχιστα το άσκησα και αυτό σε μεγάλες ανάγκες συντήρησης της οικογενείας μου από σύζυγο και δύο παιδιά. Σήμερα είμαι 88 χρονών κι αν με ρωτήσετε τί θυμάμαι με περισσότερη συγκίνηση από τη ζωή μου, θα απαντήσω αδίστακτα, ότι ούτε οι περιπέτειες των φυλακών και των εξοριών από 12 συνολικά χρόνια, ούτε τα ανάλογα ως βουλευτού, ούτε αυτά ως δικηγόρου με συγκινούν τόσο, όσο αυτό που έζησα στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους. Αυτά αναθυμάμαι και με συγκλονίζουν. Μέσα μου έμεινα σιδηροδρομικός και θα αισθάνομαι σιδηροδρομικός σε όλη μου τη ζωή. Γι’αυτό ευχαριστώ και πάλι τη διοίκηση όχι τόσο για την τιμητική διάκριση όσο γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσω σήμερα και με τους εργαζόμενους των ΗΣΑΠ.

Από εδώ και εμπρός μοναδική ευχή κι ικανοποίηση θα είναι να συνεχίζουν να διατηρούν τα σωματεία μας , εργαζομένων και συνταξιούχων, την αγωνιστική παράδοση που λάμπρυναν κατά καιρούς αξιόλογοι συνδικαλιστές, αλλά προπαντός να διατηρήσουν αδιατάρακτη την ενότητά τους μια και εκεί βρίσκεται η δύναμή τους και η λύση των προβλημάτων που πάντα θα υπάρχουν.

Και μ΄ αυτές τις ευχές και θα μου επιτρέψετε προτροπές, Σας χαιρετώ όλους και σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Μοιραστείτε το!!!

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Η Εφημερίδα μας



Πρόσφατα


Μάρτιος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Πρωτοσέλιδα


Σχόλια

  1. Προφανώς έχετε παρανοήσει κάτι. Αναστείλαμε την κινητοποίηση μας και πενθούμε. Πενθούμε τους νεκρούς συνάδελφους, πενθούμε τους συμπολίτες μας που έφυγαν…

  2. Με βαθιά θλίψη στις καρδιές μας για το τραγικό σημερινό δυστύχημα, το μεγαλύτερο ίσως στην ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου, ως…


Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com