Προμηθευτικός Συνεταιρισμός

Ο Προμηθευτικός Συνεταιρισμός στην Γερμανική Κατοχή

   Δεν είναι πρώτη φορά που η πατρίδα μας, ο λαός μας εχει περιέλθει σε δεινή θέση. Στα βάθη της ιστορίας υπήρξαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Όπως ήταν και στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι τότε συνάδελφοί μας, βλέποντας την δύσκολη αυτήν κατάσταση, ίδρυσαν τον Προμηθευτικό Συνεταιρισμό ΕΗΣ. Ο συνεταιρισμός αυτός λειτουργεί μέχρι σήμερα και έχει την έδρα του στο Νέο Φάληρο, Γιαννοπούλου 2. (http://www.prosypro.gr)

   Σας παραθέτουμε ένα άρθρο του αείμνηστου συνδικαλιστή Τάκη Τασούλη για να μαθαίνουν οι νεότεροι, να ξαναθυμηθούν οι παλαιότεροι αλλά κυρίως για να τιμήσουμε του πρωτεργάτες που ίδρυσαν τον Συνεταιρισμό.

  Ο προμηθευτικός Συνεταιρισμός του προσωπικού Ε.Η.Σ. ιδρύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1941. Η χρονιά αυτή υπήρξε για τον σκλαβωμένο ελληνικό λαό η μαύρη περίοδος της πείνας και της εξαθλίωσης. Τα φασιστικά στρατεύματα του Γ΄ Ράιχ και οι σύμμαχοί τους Ιταλοί κυριολεκτικά λεηλάτησαν την παραγωγή αλλά και όλα τα τρόφιμα που βρήκαν στα καταστήματα της χώρας. Έτσι ο ντόπιο πληθυσμός λιμοκτονούσε. Καθημερινά το κάρρο της Δημαρχίας γύριζε και μάζευε από τους δρόμους της πρωτεύουσας τους εγκαταλελειμμένους νεκρούς που οι συγγενείς τους εγκατέλειπαν για να καρπωθούν το δελτίο της διανομής τροφίμων. Σε αυτή την περίοδο του προσωπικό των Σιδηροδρόμων αντιμετώπιζε τρομερό προβλήματα διατροφής. Κυριολεκτικά εργαζότανε πεινασμένο. Σε απελπιστική κατάσταση ένας συνάδελφος αφού έκανε διάβημα προς τη Γενική διεύθυνση για να αποσπάσει ένα μικρό δάνειο και αφού συνάντησε την άρνηση της εταιρείας να ικανοποιήσει το αίτημά του κατέβηκε στο σταθμό Ομόνοιας και έπεσε στις γραμμές θέτοντας τέρμα στη ζωή του. Βλέποντας αυτή την τραγική κατάσταση των εργαζομένων και αναλογιζόμενοι ότι συνεχώς οι ελλείψεις σε τρόφιμα θα αυξάνουν μια ομάδα ευαισθητοποιημένων συναδέλφων αποφάσισε να ιδρύσει τον προμηθευτικό συνεταιρισμό ΕΗΣ. Συγκέντρωσαν υπογραφές συμμετοχής των ιδρυτικών μελών και πήραν την άδεια Πρωτοδ.Αθηνών υπ’ αριθμ. 35954/9/1941. Το πρατήριο του Συνεταιρισμού αρχικά εγκαταστάθηκε σε ένα χώρο μέσα στο εργοστάσιο. Το πρώτο διάστημα η προσπάθεια του συμβουλίου για την προμήθεια τροφίμων από την επαρχία συνάντησε δυσκολίες γιατί ήδη από αρπαγές και τις επιτάξεις ήταν ελάχιστες οι ποσότητες που είχαν διασωθεί. Συν το χρόνο όμως η κατάσταση βελτιώθηκε και ξεκίνησαν οι διανομές κυρίως σε όσπρια και σταφίδα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έγινε κάποια διαφοροποίηση του εργατικού δυναμικού των Σιδηροδρόμων τη διοίκηση του σωματείου των εργαζομένων ανέλαβε μια ομάδα αξιόλογων και δυναμικών συναδέλφων με επικεφαλή των Γιάννη Παπαδημητρίου.

  Ξεκίνησαν οι δυναμικοί αυτοί άνθρωποι να αφυπνίσουν το προσωπικό και το κατόρθωσαν. Έγινε η σχετική προετοιμασία και με σύνθημα την επιβίωση των εργαζομένων την απόκτηση συσσιτίου και τη διανομή τροφίμων παράλληλα με το μισθό αποφασίστηκε να γίνει στάση εργασίας στο εργοστάσιο στις 12 Δεκεμβρίου 1941. Στη στάση αυτή έλαβε μέρος και το προσωπικό της εκμετάλλευσης. Κάθε τρένο που έμπαινε στο σταθμό Πειραιώς με εντολή της απεργιακής επιτροπής αποσύρετο. Η κυβέρνηση τότε και η διεύθυνση της εταιρείας αναγκάστηκε να υποχωρήσει και καθιέρωσε συσσίτιο και διανομές τροφίμων. Η στάση αυτή ήτανε η πρώτη αντίσταση που έγινε σε όλο τον εργατικό χώρο. Επακολούθησαν βέβαια μετά, όπως η λευκή απεργία, και άλλες με επιτυχία. Από κει αρχίζει η έντονη και παραγωγική δράση του συνεταιρισμού. Αναλαμβάνει την προμήθεια λαδιού και άλλων τροφίμων και με υποδειγματική τάξη κάνει τις διανομές στο προσωπικό ανάλογα με τα μέλη της οικογένειάς του. Ομολογουμένως όλοι έχουν αναγνωρίσει ότι χάρις στο συνεταιρισμό σώθηκε το προσωπικό από βέβαιο θάνατο. Μετά τον βομβαρδισμό του Πειραιά το πρατήριο του συνεταιρισμού μεταφέρθηκε στο Θησείο στον παλαιό σταθμό εμπορευμάτων σ’ ένα ημιερειπωμένο κτίριο που επισκευάστηκε από το τεχνικό προσωπικό. Πρωτεργάτες που προσέφεραν όλες τους τις δυνάμεις για την επιτυχία του συνεταιρισμού αναφέρω τον Γιάννη Ανδρακάκο, τον Νίκο Κοτοπουλέα και άλλους που δεν υπάρχουν πια στη ζωή. Ακόμα πρέπει να προσθέσω πως παρ’ όλη τη φτώχια και τη δυστυχία που έδερνε τότε το προσωπικό που ακόμα και ένα σπυρί σιτάρι ήτανε πολύτιμο δεν έπαψε να λειτουργεί στις καρδιές το αίσθημα της αλληλεγγύης.

  Δίπλα στο κέντρο της διανομής υπήρχαν σακούλες και ένα μπιτόνι για λάδι. Κάθε διερχόμενος έριχνε από μια χούφτα όσπρια και λίγο λάδι. Αυτό ήτανε η προσφορά του, για τις οικογένειες των φυλακισμένων των έγκλειστων στα στρατόπεδα της Γερμανίας συναδέλφων και των εκτελεσθέντων. Εκτελεσμένος μετά από τη σύλληψή του από την γκεστάπο και την καταδίκη του από το γερμανικό στρατοδικείο ήταν ο Τάσος Μάστορας, τεχνίτης εργοστασίου. Στα γερμανικά στρατόπεδα από μπλόκο που έγινε στο εργοστάσιο οι Παπίτσης, Παπαράκος, Παπαδόπουλος και Τζώνης. Σε αυτές τις οικογένειες οι συνάδελφοι από το υστέρημά τους προσέφεραν την ενίσχυσή τους.
  Αυτό το αξιόλογο έργο του συνεταιρισμού προσπάθησα να σκιαγραφήσω στο σύντομο αυτό σημείωμά μου. Μετά την απελευθέρωση το πρατήριο μεταφέρθη στο κτίριο του παλαιού σταθμού Φαλήρου. Με τις διατακτικές και τις διευκολύνσεις βοήθησε τους συνεταίρους να συγκροτήσουν το ρημαγμένο από τον πόλεμο νοικοκυριό τους. Ο Συνεταιρισμός ευτυχώς εξακολουθεί να λειτουργεί και καθήκον όλων είναι να τον στηρίξουμε στην ωραία του προσπάθεια. Η συνεταιριστική ιδέα πρέπει να ζήσει.

 Το άρθο αυτό θα το βρείτε στον δικτυακό τόπο του Προμηθευτικού Συνεταιρισμού Προσωπικού ΣΤΑ.ΣΥ

http://www.prosypro.gr/Start/aspFirst/aspMenu/aspIstoriko.aspx