10 Χρόνια Από Την Δολοφονία Του Παύλου Φύσσα

Πειραιάς, 17/9/2023

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από την 18 Σεπτεμβρίου 2013. Πριν 10 χρόνια ο φασισμός έδειξε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό του. Ένας καλλιτέχνης, ένας τραγουδιστής, δολοφονείται από τα Τάγματα Θανάτου της ναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα συγκλονίζει την Ελλάδα της μνημονιακής κρίσης και γίνεται αφετηρία για μεγάλες αντιφασιστικές και αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου, οι λογαριασμοί με τον φασισμό εξακολουθούν να παραμένουν σε εκκρεμότητα. Σαν μια πληγή της κοινωνίας που δεν κλείνει αλλά παραμένει ανοιχτή και μολυσματική. Η ακροδεξιά έχει υπολογίσιμη παρουσία σε όλη την Ευρώπη. Ένας πόλεμος που δεν λέει να τελειώσει μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας, μας θυμίζει καθημερινά ότι δεν αρκούσε η αυτοκτονία του Χίτλερ για να τελειώσουμε με τους ναζί. Στην Ελλάδα, παρά την καταδίκη της ηγεσίας και πολλών μελών της «Χρυσής Αυγής», η ακροδεξιά ρητορική και οι φασιστικές πρακτικές είναι παρούσες στην καθημερινή μας ζωή, σπέρνοντας το μίσος και τη βία απέναντι σε κάθε διαφορετικό. Οι φυλακισμένοι ηγέτες μπορούν μέσα από την φυλακή να είναι online στο διαδίκτυο 24 ώρες το 24ωρο, να σχηματίζουν πολιτικά κόμματα και ενίοτε να συμμετέχουν στις εκλογές. Η πολιτική ηγεσία της χώρας το αντιμετωπίζει όλο αυτό σαν ευκαιρία άντλησης ψηφοφόρων ενώ η στάση της δικαιοσύνης προκαλεί ερωτηματικά στους περισσότερους Έλληνες. Παγκόσμια, η αστική τάξη, από ότι δείχνουν τα πράγματα, για μία ακόμα φορά επιλέγει να σπρώξει το κόσμο προς τον φασισμό, τον οποίο έχει υπό πλήρη έλεγχο.

Η βία όπως “σερβίρεται” από τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και το διαδίκτυο, έχει δημιουργήσει ένα είδος ανοσίας στην κοινωνία. Ο πνιγμός περισσότερων από 800 ανθρώπων ανοιχτά της Πύλου δεν είναι ούτε είδηση για τα μικρά μονόστηλα των εφημερίδων στη χώρα μας. Τα 57 άτομα που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη, ο δύστυχος Αντώνης που δολοφονήθηκε από το πλήρωμα του Blue Horizon περνάνε στην λήθη σε λιγότερο από ένα μήνα. Οι γυναικοκτονίες έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία υπονομεύουν το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, στην υγεία, στη δημόσια εκπαίδευση, στη δημόσια ασφάλιση. Ολοένα και περισσότερο «συνηθίζουμε» σε αντιδημοκρατικά νομοθετήματα, βιώνουμε την αστυνομική τρομοκρατία και τις πάσης φύσεως απαγορεύσεις. Ο εκφασισμός της δημόσιας ζωής δεν είναι μια αόρατη απειλή.

Σήμερα είναι σημαντικό, κρίσιμο και υπό μία έννοια ιστορικό καθήκον, το συνδικαλιστικό κίνημα να θέσει υψηλότερα το ζήτημα της υπεράσπισης της Δημοκρατίας, που είναι ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, αρχών και ιδανικών και όχι επιμέρους λεπτομέρειες, που δήθεν δεν μας αφορούν.

Πρέπει να σκεφτούμε και να αναλάβουμε τολμηρές πρωτοβουλίες, που θα αντιμετωπίζουν την ρητορεία και πρακτική μίσους, θα ακυρώνουν τη διείσδυση και την οικοδόμηση νέων ακροατηρίων για λογαριασμό της ακροδεξιάς.

Γι’ αυτό, η 18η Σεπτεμβρίου δεν είναι μία μέρα που τιμάμε θύματα. Είναι μια μέρα αγώνα και σύγκρουσης με την ακροδεξιά και τις φασιστικές αντιλήψεις.

Είναι η επιθυμία της ελευθερίας. Είναι η υποχρέωση κάθε ελεύθερου ανθρώπου να αντισταθεί και να παλέψει για τις ανάγκες του, για τα δικαιώματά του, για τα όνειρά του.

Για την Διοίκηση