Αρχείο κατηγορίας Σημαντικές στιγμές και πρόσωπα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ “ΤΙΜΗΣ & ΜΝΗΜΗΣ” ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ & Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΗΣΑΠ

ΓΙΑ ΤΑ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ 131 ΧΡΟΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ

Στις 25 Μαΐου 2000 στο Αμφιθέατρο “ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ” του Σταδίου Ειρήνης & Φιλίας οργανώθηκε εκδήλωση από τα Σωματεία των Εργαζομένων ΗΣΑΠ και τον Σύλλογο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ. Ήταν μια εκδήλωση “Τιμής και Μνήμης” αφιερωμένη στους χιλιάδες ανθρώπους που εργάστηκαν στη εταιρία και ανάλωσαν τις δυνάμεις τους στην εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού του λεκανοπεδίου επί 131 χρόνια.

Ήταν αφιερωμένη επίσης σε όλους αυτούς που στάθηκαν μπροστάρηδες στους αγώνες των εργαζομένων από την ίδρυση της συνδικαλιστικής μας οργάνωσης το 1920.

25.5.2000 – Αμφιθέατρο Μελίνα Μερκούρη (στάδιο Ειρήνης και Φιλίας).

Η εκδήλωση συγκέντρωσε την προσοχή και τα θετικά σχόλια όλων όσων παρευρέθησαν , παραγόντων της πολιτικής ζωής, εκπροσώπων των συνδικάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης καθώς και των εκατοντάδων εργαζομένων και συνταξιούχων . Στην εκδήλωση προβλήθηκε “ηχόραμα” το οποίο είχε επιμεληθεί με ιδιαίτερη φροντίδα και μεράκι ο κ. Αντώνης Φιλλιπουπολίτης και αναφερόταν στην ιστορία των Αστικών σιδηροδρόμων.

Απονεμήθηκαν τιμητικές πλακέτες στον Γιάννη Παπαδημητρίου πρόεδρο της “ΕΝΩΣΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΗΣ” στα δύσκολα χρόνια της κατοχής έως και το 1948, από τον πρόεδρο του Συλλόγου Συνταξιούχων Εμμανουήλ Φωτόπουλο. Στον Πέτρο Ψαρόγιαννη , πρόεδρο της “ΕΝΩΣΗΣ” από το 1951 έως τον Απρίλη του 1967, που την διέλυσε η δικτατορία των συνταγματαρχών, από τον Γ.Γραμματέα της ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ Χρήστο Τρυφιάτη. Στον Λάκη Κουρετζή για την μεγάλη προσφορά του στις παιδικές κατασκηνώσεις Βαρυμπόμπης, την πολιτιστική λέσχη νέων ΗΣΑΠ- ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ και τον παιδικό σταθμό Ν. Φαλήρου, από τον αντιπρόεδρο της ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ Γιάννη Ζαχαρή.

Ακολούθησαν χαιρετισμός του Γ. Γαβρίλη, Προέδρου της Ενωσης Εργαζομένων ΗΣΑΠ, του εκπροσώπου των εργαζομένων στο ΔΣ της εταιρίας Β. Σταθούση και ομιλίες του Προέδρου του Σωματείου Ηλεκτροδηγών Π. Παπακωνσταντίνου, του Γ. Γραμματέα του Συλλόγου Συνταξιούχων Κ. Γαζή και των τιμηθέντων Ι.Παπαδημητρίου, Π.Ψαρόγιαννη και Λ.Κουρετζή.

Την εκδήλωση έκλεισε μουσικό συγκρότημα με επικεφαλής τον τραγουδιστή Τάκη Κωνσταντακόπουλο και μέλη της ορχήστρας “Μίκης Θεοδωράκης”.

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Γ. ΓΑΒΡΙΛΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ “ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ”

Κυρίες και Κύριοι, Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι, Εργαζόμενοι και Συνταξιούχοι, Αγαπητοί Φίλοι, Σας καλωσορίζω στην αποψινή μας εκδήλωση . Ογδόντα χρόνια πέρασαν από το 1920, χρόνια κατά τα οποία οι εργαζόμενοι στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο ( τότε Σ.Α.Π μετέπειτα Ε.Η.Σ και σήμερα ΗΣΑΠ) μέσα από μεγάλες δυσκολίες κατόρθωσαν να προχωρήσουν στην δημιουργία Συνδικαλιστικού Φορέα με την επωνυμία “ΕΝΩΣΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ”.  Ολα αυτά τα χρόνια αγωνίστηκαν σκληρά με αμέτρητες θυσίες για να βελτιώσουν την θέση τους. Η διαδρομή αυτή δεν ήταν ούτε εύκολη , ούτε ευθύγραμμη, τόσο για τους εργαζόμενους στους ΗΣΑΠ όσο και για το σύνολο του Συνδικαλιστικού Κινήματος στην χώρα μας.

25.5.2000 – Ο Γ.Γαβρίλης, Πρόεδρος της Ένωσης, χαιρετίζει την εκδήλωση.

Τα Σωματεία των Εργαζόμενων ΗΣΑΠ και ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, έχοντας ιστορική συνείδηση και μνήμη, συναισθανόμενοι το βάρος που επωμίζονται στις σημερινές συνθήκες, αποφάσισαν να γιορτάσουν και να τιμήσουν τα 80 χρόνια αγώνων και συνδικαλιστικής δράσης αλλά και τα 131 χρόνια ανελλιπούς λειτουργίας και προσφοράς του Αστικού σιδηροδρόμου. Οργάνωσαν αυτή τη μεγάλη γιορτή ως ημέρα συνάντησης όλων των ηλικιών, όλων των ανθρώπων, όλων των οικογενειών που συμπορεύτηκαν σ΄ αυτή την μεγάλη, δύσκολη και ανηφορική διαδρομή για την αξιοπρέπεια, για την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας, για την Δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την ανάπτυξη του Αστικού Σιδηροδρόμου και των συγκοινωνιών, για την καλύτερη εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού της Αθήνας και του Πειραιά.

Για μας, η ημέρα της μεγάλης αυτής εκδήλωσης τιμής, μνήμης και αγώνα καθιστά επίκαιρο και αναδεικνύει τον αναντικατάστατο ρόλο της συλλογικής δράσης και της συλλογικής προσπάθειας σε μια περίοδο μάλιστα που πολλοί επιχειρούν την υποβάθμιση και εξαφάνιση της αξίας συλλογικής συνείδησης και την υποκατάσταση της από κατακερματισμένες επιδιώξεις των μεμονωμένων ατόμων.

Σήμερα κλείνει ένας κύκλος μιας μεγάλης και ιστορικής διαδρομής και αρχίζει μια νέα επίπονη και μακροχρόνια πορεία . Μία αφετηρία – πρόκληση για νέους αγώνες, με νέους ορίζοντες, σε μια νέα εποχή…
Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε όλους για την παρουσία σας . Θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε όλους τους συναδέλφους που με κόπο και πολύ μεράκι βοήθησαν στην επιτυχία αυτής της εκδήλωσης.

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΕΥΡΕΘΗΣΑΝ

Με πολύ έντονη συγκίνηση χαράζω αυτές τις γραμμές για να σκιαγραφήσω ένα ακριβό φίλο και ένα τόσο αγαπητό συνάδελφο το Γιάννη Παναγιωτόπουλο. Τον γνώρισα στα ωραία του νιάτα. Ενα γερό αθλητικό νέο 25 χρονών, ν΄ αντιμετωπίζει με αυτοπεποίθηση και θάρρος τη ζωή. Ένα παλικάρι πραγματικό που από πολύ νεαρή ηλικία έβαλε για σκοπό της ζωής του να διαθέσει τις δυνάμεις του για να βελτιώσει τη ζωή των συναδέλφων του, να προσφέρει τις δυνατότητες που διέθετε για το καλό των άλλων. Ο εαυτός του, η δική του υπόσταση ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε. Ο Γιάννης δεν ήταν στα λόγια αγωνιστής. Η εξέλιξή του και η μελλοντική του πορεία απέδειξαν ότι δεν ήταν όσα έλεγε κενά λόγια. Έκανε τον αγώνα τρόπο ζωής του.

O Γιάννης Παναγιωτόπουλος στο βήμα.

Ηταν από την κατηγορία των λιγοστών ανθρώπων που όπως λέει ο ποιητής:
“Ορισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ από το χρέος μή κινούντες
Δίκαιοι κι ίσιοι σ΄όλες τους τις πράξεις”

Ναί! Ο φίλος μου Γιάννης ήταν από αυτούς που φύλαξαν μέχρι τον πολύ πρόωρο θάνατό του τις Θερμοπύλες των ιδεών και των οραματισμών του για να γίνει ευτυχισμένη η ζωή των συνανθρώπων του, να μην υπάρχει δυστυχία και φτώχεια, πόλεμοι, βία αλλά να ανθήσει στον κόσμο η ειρήνη και η ευτυχία.
Από το 1959 μέχρι το 1967 που η Χούντα διέλυσε το Σωματείο μας οι συνάδελφοι του τον ψήφιζαν συνεχώς και τον αναδείκνυαν σύμβουλο του Σωματείου. Αν και προήρχετο από κλάδο με λιγοστό προσωπικό, τον κλάδο του αποκλεισμού, όμως τον ψήφιζαν από όλους τους κλάδους ακόμα και συνάδελφοι που διαφωνούσαν πολιτικά και ιδεολογικά μαζί του.

Πάντα εξελέγετο με μεγάλο αριθμό προτιμήσεων. Οταν επεκράτησαν οι συνταγματάρχες και τον συνέλαβαν, αρνήθηκε να αποκηρύξει τις αρχές του, ακόμα αρνήθηκε να δηλώσει ότι θα αποσυρθεί από τη συνδικαλιστική δράση. Έτσι οδηγήθηκε στα ξερονήσια της εξορίας όπου παρέμεινε 7 χρόνια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γεν. Δ/ντής της Εταιρίας Νίκος Βλάγκαλης που δεν φημιζότανε για τις συναισθηματικές του ευαισθησίες όταν έμαθε ότι τον εξόρισαν και παρ΄ όλες τις αντιθέσεις και συγκρούσεις που είχε μαζί του συγκινήθηκε και είπε : “Για τον Παναγιωτόπουλο πάντα υπάρχει μιά θέση κενή στην Εταιρία και τον περιμένει”.
Και την υπόσχεση αυτή την τήρησε. Οταν επέστρεψε από την εξορία σωματικά ταλαιπωρημένος αλλά ψυχικά πάντα σε εγρήγορση, βρήκε αυτή τη θέση που τον περίμενε. Δυστυχώς όμως τον παραφύλαγε και τον σημάδεψε η επάρατη αρρώστια και αυτό το θηρίο που αψηφούσε τους κινδύνους έδωσε τη μάχη και νικήθηκε. Έφυγε πολύ νέος.
Μπορούσε να προσφέρει πολλά ακόμα. (Τάκης Τασούλης)

11.7.1957 – Ο Γίαννης Παναγιωτόπουλος, σε νεαρή ηλικία.

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Από τις πρώτες ημέρες που κυκλοφόρησε ο “Ηλεκτρικός” μέσα στις σκέψεις μου ήταν να γραφεί ένα άρθρο και να τιμηθεί η μνήμη του Γιάννη Παναγιωτόπουλου.
Στην αρχή το θεώρησα πάρα πολύ εύκολο, γιατί δίπλα στον Γιάννη το έτος 1975 έκανα τα πρώτα μου συνδικαλιστικά βήματα, αυτός με ενθάρρυνε και με συμβούλευε όταν αποφάσισα να γίνω συνδικαλιστής, παρόλο που οι πολιτικές μου πεποιθήσεις ήταν διαφορετικές.
Με το Γιάννη εργαζόμαστε στον ίδιο εργασιακό χώρο (Τμήμα Αποκλεισμού), είχαμε συνεργασθεί στο ΔΣ του Σωματείου Προσωπικού ΗΣΑΠ και μας συνέδεε μια φιλία που δεν είχε διαταραχθεί ποτέ.

Φυσικό λοιπόν είναι να γνωρίζω κάποια γεγονότα για τον άνθρωπο, συνάδελφο και συνδικαλιστή Γιάννη Παναγιωτόπουλο που θα μπορούσα να τα περιγράψω. Πιστέψτε με όμως ότι όσες φορές και αν το επιχείρησα η συγκίνηση και η φόρτιση, δεν με άφησαν να γράψω έστω και δύο λέξεις.

Αυτό όμως που σήμερα μπορώ να πω τιμώντας την μνήμη του είναι, ότι ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος ήταν παλικάρι και δεν φοβήθηκε ποτέ το θάνατο, έμεινε όρθιος και υπερήφανος μέχρι το τέλος της ζωής του. Το Γιάννη μια φορά τον είδα να λυγίζει και να δακρύζει άν και ήμουν κοντά τις πρώτες ημέρες της ασθενείας του και όλο το χρονικό διάστημα που νοσηλεύθηκε στου “Μεταξά”. Δάκρυσε όταν ως Γραμματέας του Σωματείου του διάβασα το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης. Το ψήφισμα αυτό μόλις το πήρε το έδωσε στην αγαπημένη του κόρη την Πολύμνια λέγοντάς της “πάρτο για να θυμάσαι ποιός ήταν ο πατέρας σου”.
Ηταν λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, όταν το ΔΣ του Σωματείου σύσσωμο τον είχε επισκεφθεί για να του παραδώσει το ψήφισμα.

Η επόμενη και τελευταία συνάντησή μας ήταν το πρωινό της 13ης Ιουλίου 1980 στον Νεκροθάλαμο του Νεκροταφείου Ζωγράφου, όταν πήγαμε με το συνάδελφο και καλό μου φίλο Γιώργο Βούλγαρη, να τον αποχαιρετήσουμε για τελευταία φορά, μόλις τον είχαν φέρει από το Νοσοκομείο και εκεί έδειχνε αγέρωχος και υπερήφανος, σαν να έλεγε στο θάνατο σε νίκησα δεν με νίκησες.
(Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος όρθιος επάνω αριστερά με άλλους συναδέλφους και τις οικογένειες τους σε εκδρομή του Σωματείου.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΨΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Το Σωματείο μου υπενθύμισε ότι αυτό το μήνα συμπληρώνονται 19 χρόνια από το χαμό του συναδέλφου Γιάννη Παναγιωτόπουλου. Η θύμηση με κέντρισε να γράψω λίγα λόγια για τον αξέχαστο συνάδελφο, στενό συνεργάτη πολλά χρόνια στην Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ.

Ο Γιάννης διακρινόταν για την αισιοδοξία του και το πρακτικό του πνεύμα. Είχε το χάρισμα της άμεσης επαφής με τους συναδέλφους και της υπομονής να θέλει να μαθαίνει όσο γίνονταν πληρέστερα τα προβλήματα που απασχολούσαν το προσωπικό.
Ενιωθε τα κενά που είχε και σε κάθε ευκαιρία , απευθυνόταν στους παλιούς συναδέλφους, ο λόγος του ήταν πειστικός και μετρημένος. Συνάρπαζε πολλές φορές με τη ζωηράδα και την αγωνιστικότητα που ενέπνεε. Ο αξέχαστος Γιάννης ήταν νεότερος, έφερνε μαζί του το νέο αίμα που χρειάζεται κάθε Οργανισμός και μάλιστα συνδικαλιστικός για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

Με τα φυσικά του προσόντα ο Γιάννης έμελλε να γίνει ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους του Προσωπικού. Ακούραστος δουλευτάρης μέρα νύχτα στα πόδια των συναδέλφων, συζητούσε μαζί τους τα προβλήματα, άκουγε και υπεδείκνυε, τους μπόλιαζε με αισιοδοξία και ήθος. Ελεγε σωστοί στη δουλειά μας, αλλά σκληροί διεκδικητές των δικαιωμάτων μας, το μέλι που παράγουμε είναι αδιανόητο να μας το τρώνε οι κηφήνες.

Οι συνάδελφοι εκτίμησαν τα πολλά του προτερήματα και τον εξέλεξαν επί σειρά ετών εκπρόσωπό τους μεταξύ των πρώτων.
Ο αξέχαστος Γιάννης Παναγιωτόπουλος ήταν τεχνίτης Αποκλεισμού, ποτέ δεν ξεχώριζε κλάδους και συναδέλφους ήταν ο λαϊκός αγωνιστής, που διακρινόταν για την λεβεντιά του, που όχι μόνο, είχε γνώμη για όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά και το θάρρος να τα λέει χωρίς κανένα φόβο.
Η διαμαρτυρία , η διεκδίκηση και η απεργιακή εκδήλωση σαν προστατευτικά όπλα των εργαζομένων έβρισκαν στο πρόσωπο του Γιάννη τον καλύτερο εκφραστή. Εκτός από την συνδικαλιστική του δράση υπήρξε επίσης πρώτος και καλύτερος σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Στην ψυχαγωγία, στον αθλητισμό, πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής, στην ομάδα του ΕΗΣ πολύτιμο στέλεχος. Η δράση μέσα στους ΕΗΣ, καθώς και στο κόμμα της ΕΔΑ που ήταν αξιόλογο στέλεχος τον οδήγησαν στην εξορία στα ξερονήσια από την δικτατορία μαζί με χιλιάδες άλλους. Ο Γιάννης όμως γύρισε ξανά στον αγώνα, μέχρι τη μοιραία μέρα που ο Χάρος σήμανε την οριστική λήξη και μας τον πήρε πρόωρα, πάρα πολύ νέο, αφήνοντας τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό.
Με αυτές τις λίγες γραμμές τιμούμε τον αξέχαστο Γιάννη Παναγιωτόπουλο γιατί πρέπει οι παλιοί να θυμούνται και οι νέοι να μαθαίνουν. (Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Γιαννης Παναγιωτόπουλος στο βήμα του Ε.Κ.Π. το 1978.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο ευτύχισα να τον γνωρίσω στο χάραμα της δικής μου συνδικαλιστικής ενασχόλησης και δράσης και στο μέστωμα της δικής του συνδικαλιστικής εποποιίας. Όλοι όσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε παντοτινά σαν ένα άνθρωπο έντιμο, ανιδιοτελή, φλογερό, αγωνιστή, αλλά και αξιαγάπητο συνάδελφο.

Ακέραιος χαρακτήρας και συνεπής μαχητής μέχρι το τέλος , έτυχε ολοκληρωμένης και ευρύτατης αναγνώρισης και δικαίωσης από όλους τους εργαζόμενους των ΗΣΑΠ, για την τίμια τροχιά που ακολούθησε στη ζωή του και την ακατάπαυστη συνδικαλιστική του δράση.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στους ΗΣΑΠ ευτύχισε να δεχθεί τις υπηρεσίες ενός ονειροπόλου , ιδεολόγου, αγωνιστή που οραματιζόταν και πάλευε αταλάντευτα για κοινωνική δικαιοσύνη και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου προς άνθρωπο.

Με όπλα το ήθος του και την λάμπουσα αρετή του, ανένδοτος σε ότι πίστευε, βάδισε το δύσκολο δρόμο, τον οποίο έχουν να ανηφορήσουν όσοι συμμετέχουν στα κοινά.
Λάμπρυνε την ιδιότητα του συνδικαλιστή. Υπήρξε μαχητής των ιδεών, υπήρξε δάσκαλος – φωτιστής – πνεύμα πολύπλευρο – πνευματικά αυστηρός , ακέραιος και άκαμπτος.
Στις ανθρώπινες σχέσεις του ήταν ευγενικός και καλόκαρδος. Γοητευτικός συνομιλητής, τον εξέφραζε απόλυτα μια λέξη και μία έννοια “χρέος”.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος αντίκρισε το φως της ζωής το 1930 και από τα πρώτα νεανικά του χρόνια , όπως τα έχουν μεταφέρει πολλοί κοινοί φίλοι και κατά την διάρκεια των γυμνασιακών σπουδών του φάνηκαν τα πρώτα ξεσπάσματα του ανήσυχου αλλά ευγενικού και ευαίσθητου χαρακτήρα του αναδεικνύοντας πολύ γρήγορα μια πολυδιάστατη δυναμική προσωπικότητα καλύπτοντας τον ολοκληρωμένο κύκλο των ενδιαφερόντων του για τα κοινωνικά προβλήματα αλλά και τα προβλήματα των εργαζομένων.

Νεαρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, υπήρξε ποδοσφαιριστής στη Νίκη Αμπελοκήπων στον Αθλητικό Ομιλο Ζωγράφου και τέλος αναδείχθηκε σε στέλεχος της ομάδας ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού Α.Ο.
Μα η αναγνώριση της σεμνής και άδολης προσωπικότητάς του αποθεώθηκε μέσα στους ΕΗΣ και στους ΗΣΑΠ. Μέχρι το 1980 που έκανε το τελευταίο του ταξίδι προς την αιωνιότητα, υπήρξε αλληλέγγυος και γεμάτος αγάπη και κατανόηση για τους συναδέλφους του.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος με το ηγετικό του ταμπεραμέντο και την απέραντη ανθρωπιά του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος μεγάλης εμβέλειας και ακτινοβολίας τόσο στο σιδηρόδρομο όσο και στο ελληνικό μαζικό εργατικό κίνημα.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, τη τραγικότητα και τη δυστυχία του εμφύλιου και τα δύσκολα κατοπινά χρόνια ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος μαζί με άλλα άξια συνδικαλιστικά στελέχη εκείνης της εποχής ίδρυσαν την θρυλική ομοσπονδία των επιχειρήσεων Ηλεκτρισμού και κοινής ωφέλειας. Μιά πραγματικά γιγαντιαία εργατική γροθιά, που την αποτελούσαν 115 εργατικά σωματεία, έλαβε μέρος σε όλους τους συνδικαλιστικούς αγώνες εκείνης της εποχής αλλά και στους αγώνες για Δημοκρατία.

Το 1967 με την εγκαθίδρυση της Χούντας των συνταγματαρχών ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος απολύεται από τους πρώτους, μαζί με άλλους συναδέλφους σαν επικίνδυνος για την “Δημόσια ασφάλεια”. Εξορίζεται αρχικά στα Γιούρα και μετά στο Λακί της Λέρου. Ηταν μια σκληρή περίοδος σύγκρουσης με το καθεστώς των συνταγματαρχών αλλά και των εγκάθετων εργατοπατέρων του διεφθαρμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού εκείνης της εποχής.

Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος στα χαλεπά αυτά χρόνια της δικτατορίας, υπήρξε ο κύριος μοχλός αντίστασης και εμψυχωτής των συναδέλφων του. Υπήρξε αξιόλογο στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος.
Εγώ ευτύχισα να γνωρίσω αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που με ενέπνευσε, που με ενθάρρυνε, που με καθοδήγησε, αυτόν που με στήριξε σε δύσκολες στιγμές έως το καλοκαίρι που έφυγε από κοντά μας.
Λίγο πριν πεθάνει, η επάρατος νόσος τον είχε τυφλώσει για πάντα μα χαμογελούσε και την τελευταία ακόμη στιγμή ήταν φιλικός και ευδιάθετος. Θαρραλέος αντιμετώπιζε το θάνατο σαν ένα απλό συμβάν της ζωής. Γνωρίζω από τις τελευταίες ομολογίες του και καταθέσεις ζωής το πιστεύω του για τον άνθρωπο πάνω από κόμματα, ιδεολογίες, διαφορές, θρησκείες, χρώμα, φυλή, φύλο, ανεξάρτητα κοινωνικής θέσης ή μόρφωσης. Το πολυτιμότερο που υπάρχει στη γή είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φιλία, τα πάντα και για αυτόν ήταν ο άνθρωπος. Και ταξίδεψε για το ύστατο ταξίδι επιτελώντας στην εντέλεια τον προορισμό του πάνω στη γή. Όσο θα υπάρχει σιδηρόδρομος , όσο θα υπάρχουμε εμείς οι συνάδελφοί του, οι φίλοι του , θα ζούμε με τις παντοτινές τρυφερές αναμνήσεις γι΄ αυτόν.
Φίλε Γιάννη σε ευχαριστούμε για όσα έκανες για μάς, για όσα μας δίδαξες, για όσα μας άφησες παρακαταθήκη, για την ατέλειωτη αγάπη σου. (Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

Ο Π. ΠΕΤΡΑΚΑΚΟΣ
Υπάλληλος της Ενωσης από το 1957 έως τον Απρίλη του 1967 ,
γράφει για την τελευταία του συνάντηση με τον
ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Ηταν Ιούλης του 1979 , είχα έρθει από το Παρίσι για θερινές διακοπές . Σχεδόν κάθε χρόνο που, από το 1974 και μετά, ερχόμουν τα καλοκαίρια, συναντούσα τους φίλους μου των ΕΗΣ και ανάμεσά τους και το Γιάννη.
Συνήθιζε να μου λέει “περίμενέ με στο γωνιακό καφενείο απέναντι από το Σταθμό του Θησείου”. Ορίζαμε ώρα και ημέρα και τα λέγαμε.

Αυτή τη φορά έμαθα ότι ο Γιάννης ήταν άρρωστος στην Πολυκλινική Αθηνών (στην οδό Πειραιώς) , είχε κάτι σαν όγκο στο κεφάλι και χωρίς να χάσω καιρό πάω και τον βρίσκω.

Γεμάτοι χαρά αρχίσαμε τη συζήτηση και το φωτεινό του χαμόγελο αλάφραινε τη νοσοκομειακή ατμόσφαιρα. Σε λίγο μιλήσαμε για την υγεία του. Μιά μελαγχολία απλώθηκε στο πρόσωπό του, ενώ εγώ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ήταν κάτι το σοβαρό. Από κουβέντα σε κουβέντα τον ρωτώ ποιός Γιατρός τον παρακολουθεί. Δεν ξέρω το όνομά του μου λέει, αλλά να ρωτήσουμε την αδελφή που περνάει. Σηκώνομαι, πλησιάζω την αδελφή, τη ρωτώ και μου λέει ο κ. Αθανάσιος Κωνσταντινίδης. Γυρίζω στο Γιάννη και του λέω ότι γνωρίζω το γιατρό του πολύ καλά, πως είναι εξαίρετος νευρολόγος και είχαμε κάνει νέοι χρόνια στη φυλακή σαν πολιτικοί κρατούμενοι. Χάρηκε ο Γιάννης.
Μου έκανε εντύπωση η επιμονή του να πάω αμέσως να τον βρώ και να τον ρωτήσω γιατί γνώριζα πολύ καλά και τη διακριτικότητα και την υπομονή του.

Πάω Γιάννη, του λέω, για να τον βγάλω από την αδημονία. Σε μερικά λεπτά βρίσκομαι στο γραφείο του γιατρού. Χαρήκαμε για την αντάμωση και μετά τα πως είσαι και τί κάνεις μου λέει: “Ελα λέγε για ποιόν ήρθες ;” . Για τον Γιαννάκη τον Παναγιωτόπουλο του λέω. Αχ ! ρε Πέτρο μου λέει, άτυχος είσαι πάλι. Μου λύθηκαν τα γόνατα. Δηλαδή πρόκειται για κακοήθη όγκο; Ναί μου λέει. Και επειδή αυτές τις ημέρες δεν έχει έρθει κάποιος δικός του θα πρέπει να τους το μεταβιβάσεις χωρίς ο ίδιος να μάθει τίποτα. Τον ρώτησα τί ελπίδες έχει και μου είπε πως αυτό δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς αλλά οδηγείται στο μοιραίο. Του ανέφερα τί αγωνιστής ήταν ο Γιάννης, χαιρετηθήκαμε και έφυγα.

Το “άτυχος είσαι πάλι” που μου είπε ο γιατρός αφορούσε σε μιά γνωστή μου που την παρακολουθούσα το προηγούμενο καλοκαίρι πάσχοντας από τη σπάνια νόσο της ακρομεγαλίας και όταν πήγα και τον ρώτησα η απάντησή του ήταν η ίδια με του Γιάννη κι είχε επαληθευτεί.
Μέχρι να κατέβω κάτι σκαλιά και να φτάσω στο Γιάννη έπρεπε να πνίξω τη θλίψη, να αλλάξω έκφραση προσώπου και σα να μη συμβαίνει τίποτα να συνεχίζω μιά αθώα και ανέμελη συζήτηση. Τον παραμύθιασα με τα όσα μούπε ο φίλος γιατρό και μάλλον με επιτυχία.

Ανακουφισμένος ο Γιάννης άρχισε να μου λέει πως όταν ήταν 14 – 15 ετών έπαθε ηλίαση στη θάλασσα και χρειάστηκε μια θεραπεία. Και ίσως νάναι κάτι από τότε. Και ορισμένες άλλες εικασίες του, ενώ εγώ πλειοδοτούσα στις απόψεις του για νάμαι στο ίδιο μήκος κύματος των ελπίδων και της αισιοδοξίας του.
Εκείνες τι δύσκολες για μένα στιγμές, έφερα στο νού μου το πρόσωπο του Γιάννη, που σπάνια, αλλά τακτικά εκεί που συνομιλούσαμε πάθαινε ένα μικρό νευρικό τίκ στο μάτι, με ένα ταυτόχρονο ελαφρό κούνημα του κεφαλιού του προς τα πίσω. Αυτό το σύμπτωμα, που περνούσε τόσο αθώα μπροστά από τα μάτια μας, μπορεί νάταν η ένδειξη που σφράγισε τη ζωή ενός αθλητή της δουλειάς, του στίβου, και της συνδικαλιστικής και κοινωνικής δράσης. Αλλά και η κακομεταχείριση και η πολύχρονη εξορία της χούντας έχουν ακέραια ευθύνη για τον πρόωρο θάνατό του. Όταν πια είδα πως ο Γιάννης είχε ηρεμήσει τον αποχαιρέτησα και έφυγα.

Μέσω του αξέχαστου Τάκη Τασούλη (άν θυμάμαι καλά) ή κάποιου άλλου συναδέλφου έδωσα το μήνυμα για τους οικείους του. Ο επίλογος αυτής της δραματικής ιστορίας, είναι εξίσου δραματικός. Τον Ιούλη του 1980 κάποιο Σάββατο βράδυ ξαναβρίσκομαι πάλι στην Αθήνα. Την Κυριακή πρωί – πρωί βγαίνω να αγοράσω εφημερίδα. Δεν προλαβαίνω να ξεφυλλίσω την “Αυγή” και το “Ριζοσπάστη” (δεν θυμάμαι) και με χτυπάει κεραυνός. Την προηγούμενη μέρα είχε κηδευτεί ο αλησμόνητος, ο πάντα χαμογελαστός Γιάννης Παναγιωτόπουλος. Η ελπίδα πούχα να πάω να τον βρώ και να ξαναμιλήσουμε έσβησε για πάντα.
Οσοι τον γνώρισαν δεν μπορούν να τον ξεχάσουν , όχι 10 μα 100 χρόνια κι αν περάσουν, γιατί ο Γιάννης είχε την ανθρωπιά στο αίμα του, στα λόγια του, στο χέρι που σου άπλωνε και πάνω από όλα στη ματιά και στο γέλιο του.

(Εφημ. “Ηλεκτρικός”)

(απο τον Τάκη Τασούλη)

Αθήνα, 12.6.1990
Προς το
Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΗΣΑΠ

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Τακτοποιώντας τα αρχεία μου, μέρος των οποίων έχουν σχέση με τη συνδικαλιστική και πατριωτική δράση των εργαζομένων στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους και που εν καιρώ σκέπτομαι να προσφέρω στο Σωματείο ΗΣΑΠ ανακάλυψα τη φωτογραφία αυτή του νεκρού Θόδωρου Μάγγου που για αρκετά χρόνια πριν από τη δικτατορία του Μεταξά διετέλεσε Πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων ΕΗΣ, πρόεδρος της Ομ/δίας Ηλεκτρισμού και μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. Την φωτογραφία αυτή την απέκτησα με πολύ κόπο. Ηταν αναρτημένη σε κάποια έκθεση και μετά το κλείσιμό της κατάφερα να την πάρω. Εψαξα και κατέγραψα ότι υπάρχει σχετικά με τη ζωή και τη δράση αυτού του πρωτοπόρου συνδικαλιστή και αγωνιστή που θυσίασε και τη ζωή του για τις ιδέες του. Επισυνάπτω όσες πληροφορίες μπόρεσα να συλλέξω, ελπίζω να ενδιαφέρουν και εσάς αλλά και την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των Ελληνικών Σιδηροδρόμων.

Θεόδωρος Μάγγος, νέος. Διετέλεσε πρόεδρος των εργαζομένων των ΕΗΣ και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΓΓΟΣ 1877-1942

Τον Θόδωρο Μάγγο δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά όταν προσελήφθην στο σιδηρόδρομο τον Δεκέμβρη του 1942 οι παλαιότεροι συνάδελφοι που τον είχαν γνωρίσει τον μνημόνευαν στις συζητήσεις μας. Ο συνάδελφος Γιάννης Παπαδημητρίου έκανε μία εκτενή αναφορά για τη δράση του Μάγγου στο χώρο των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων. Αντιγράφω από εγγραφή σε μαγνητοταινία που έγινε στο σπίτι μου την 30η Ιουνίου 1982.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ για τον Θ. ΜΑΓΓΟ: Την εποχή εκείνη προ της δικτατορίας του Μεταξά, μπήκαν στο Σιδ/μο νέοι άνθρωποι , νέο αίμα που μπορούμε να πούμε ότι ήταν οι πρώτοι που τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά και έδωσαν νέα ώθηση στην οργάνωση και συνδικαλιστική δράση των Ηλ. Σιδ/μων.Η πρώτη ώθηση με αναφορά το συνδικαλιστικό κίνημα στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο δόθηκε όπως είπαμε από τον πυρήνα που οργανώθηκε στο ΚΚ μέσα στον Ηλεκ. Σιδ/μο με επικεφαλής τον Θόδωρο Μάγγο.

Ο Μάγγος είχε γίνει Πρόεδρος και είχε κατορθώσει να μαζικοποιήσει το Σωματείο, είχε κατορθώσει να ενώσει όλο το προσωπικό. Βρισκότανε κάτω από ένα σωματείο και είχε κατορθώσει να κάνει αγώνες, οι οποίοι αγώνες είχανε μεγάλη επίδραση γενικότερα στο εργατικό κίνημα εκείνης της εποχής. Φυσικά με τη βοήθεια από τη μιά μεριά του ιδιώτη και εν συνεχεία με τη δικτατορία του Μεταξά ο Α. Βλάγκαλης ως Γενικός Διευθυντής και εκπρόσωπος του κεφαλαίου στους Ηλεκ. Σιδ/μους κατόρθωσε να εξουδετερώσει τον πυρήνα του ΚΚΕ και ο Μάγγος βρέθηκε στις φυλακές και εν συνεχεία παραδόθηκε στους Γερμανούς και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παλεύοντας πάντα πέθανε μέσα στην Ακροναυπλία. Δεν μπορεί κανείς να μη θυμάται αυτόν τον άνθρωπο και για τη δράση του μέσα στον Ηλεκ. Σιδ/μο και για την πίστη του σε ορισμένες ιδέες και για την αντίστασή του εναντίον των Γερμανών και για τη θυσία του μέσα στις φυλακές. Αφού εξουδετέρωσε τον πυρήνα αυτό ο Βλάγκαλης και εξουδετέρωσε και τον ίδιο τον Μάγγο ο οποίος είχε την ηγεσία. Μέσα στον Ηλεκ. Σιδ/μο επεκράτησε ένα τέλμα.

Αυτά από τις αναμνήσεις του Γιάννη Παπαδημτρίου Προέδρου του Σωματείου στην κατοχή.

ΤΑΚΗΣ ΤΑΣΟΥΛΗΣ συνέχεια για τον Θ. ΜΑΓΓΟ:

θα προσθέσω στα λεχθέντα από το Γιάννη Παπαδημητρίου δύο γραπτές μαρτυρίες. Η μία είναι από το βιβλίο της Καίτης Ζεύγου «Με το Γιάννη Ζεύγο στο επαναστατικό κίνημα». Στη σελίδα 52 γράφει: «Φυσιογνωμία ήταν και ο Θ. Μάγγος (πέθανε στην Ακροναυπλία) υπάλληλος στον ¨Ηλεκτρικό¨ Σπουδαίος γλεντζές, κιθαρίστας και τραγουδιστής και με μεγάλη επιρροή στο προσωπικό. Λέγανε πώς φτάνει ο Μάγγος να κτυπήσει το καμπανάκι και οι “ηλεκτρικοί” κατέβηκαν κιόλας σε απεργία.Η δεύτερη μαρτυρία είναι από το βιβλίο του Γιάννη Ιωαννίδη «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ».

1942 – Ακροναυπλία. Ο Θ.Μάγγος νεκρός, ανάμεσα σε συντρόφους του Ακροναυπλιώτες..

Στη σελίδα 548 γράφει:

«ΜΑΓΓΟΣ ΘΟΔΩΡΟΣ 1877-1942  Βετεράνος του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ Πρόεδρος του Ηλεκτρικού Αθηνών Πειραιώς. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στα 1922-23 Συνελήφθη από την Ασφάλεια το 1936. Αρρώστησε από ίκτερο και πέθανε στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας το Μάιο του 1942.

Στη σελίδα 80 του ίδιου βιβλίου ο Ιωαννίδης λέει πως ο Μάγγος είχε μεγάλη πίστη στο αήττητο της Σοβιετικής Ενωσης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Λέει λοιπόν ο Ιωαννίδης ότι: « … ο Σίνακος και ο μπαρμπαΜάγγος έλεγαν – δεν θα μας βομβαρδίσουν την Ακροναυπλία γιατί ο Μουστάκιας (Στάλιν) τους είπε να μη βομβαρδίσουν εκεί που είναι κουμουνιστές είναι δικοί μου άνθρωποι-
Αμφέβαλε για τη προώθηση των Γερμανικών στρατευμάτων στο Σοβιετικό έδαφος και έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να προχωρούν οι Γερμανοί γιατί ο Στάλιν έλεγε ότι δεν θα παραχωρηθεί ούτε σπιθαμή εδάφους σοβιετικού στον εχθρό σε περίπτωση επιδρομής».

Η γυναίκα του Μάγγου είναι εξακριβωμένο ότι από φτώχεια βρέθηκε σε απόγνωση και αυτοκτόνησε πέφτοντας σε διερχόμενο από τα Πετράλωνα συρμό. Βρέθηκε αποκεφαλισμένη. Οι δύο κόρες του πέθαναν στην κατοχή από πείνα.

Τέλος από το βιβλίο του Σπύρου Λιναρδάτου «4η Αυγούστου» σελίδα 38 αντιγράφω : «Ετσι πέθαιναν από καλπάζουσα ο κοντούλης σιδηροδρομικός από τη Μακεδονία (είχε μεταφερθεί στη Σωτηρία) και ο εργάτης Ρολογάς. Επίσης τρελάθηκε ο σωφέρ Γκατέλης και πέθανε από τις κακουχίες ο γεροΜάγγος ο αγαπημένος των συναδέλφων και Πρόεδρος της Ομοσ/νδίας Ηλεκτρισμού».

Αυτά μπόρεσα να συλλέξω από προφορικές και γραπτές μαρτυρίες.
(Αρχείο «Ενωση Εργαζομένων ΗΣΑΠ»)

Γεννήθηκε στο Ψηλό Χωριό της ορεινής Δωρίδας το 1912. Στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους εργάστηκε από το 1936 μέχρι το 1948. Στην ταραγμένη αυτή περίοδο διετέλεσε για πολλά χρόνια Πρόεδρος του ενιαίου τότε σωματείου εργαζομένων και συνταξιούχων ΕΗΣ και αγωνίστηκε για την επίλυση εργατικών και συνδικαλιστικών προβλημάτων καθώς και για την εθνική απελευθέρωση. Το 1948 απολύθηκε από την υπηρεσία λόγω των διώξεών του και εν συνεχεία της καταδίκης του από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο. Αποφυλακίστηκε το 1954 ύστερα από αναθεώρηση της δίκης του. Σπούδασε εργαζόμενος νομικά και εργάστηκε σαν δικηγόρος. Το 1956 εκλέχθηκε Βουλευτής με τη Δημοκρατική Ενωση του Γ. Παπανδρέου και εν συνεχεία εκλέχτηκε τέσσερεις ακόμη φορές Βουλευτής με το κόμμα της ΕΔΑ.

25.5.2000- Ο Γιάννης Παπαδημητρίου στο βήμα.

Ως Βουλευτής πρωτοστάτησε στην ανάδειξη και επίλυση εργατικών προβλημάτων και ιδιαίτερα στην καθιέρωση της διαδοχικής ασφάλισης, που έδωσε συντάξεις σε χιλιάδες ασφαλισμένους. Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών κρατήθηκε εξόριστος στη Γυάρο, στη Λέρο και στη Σαμοθράκη. Το 1987 αποκαταστάθηκε στους ΗΣΑΠ και συνταξιοδοτήθηκε. Για τους Εθνικούς και Δημοκρατικούς αγώνες του, του απονεμήθηκε σχετικό παράσημο από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Πλήρης ημερών, έφυγε από την ζωή ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2019 σε ηλικία 108 ετών

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΣΑΠ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ   

Συνάδελφοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και λοιποί προσκεκλημένοι στη σημερινή μας εκδήλωση. Παίρνω το λόγο για να ευχαριστήσω τις διοικήσεις των Σωματείων μας για την απονομή τιμητικής διάκρισης σε αναγνώριση παλαιότερων υπηρεσιών μου, σαν Πρόεδρος για πολλά χρόνια, του Συνδικάτου μας, του οποίου σήμερα γιορτάζουμε τα 80 χρόνια αγωνιστικής δράσης. Ο λαός λέει καλύτερα δεκανέας και στην εξουσία παρά στρατηγός σε αποστρατεία, με την έννοια ότι οι παλαιότεροι όταν φεύγουν από την όποια εξουσία πέρασαν, αποδυναμώνονται και ξεχνιούνται. Κι όμως τα συνδικάτα μας με θυμήθηκαν έστω και μετά από 50 χρόνια μέσα στα βαθιά γεράματά μου. Φυσικά εγώ δεν δέχομαι ότι είμαι γέρος. Τα γηρατειά για κάθε άνθρωπο αρχίζουν 10 χρόνια πιο πέρα από την ηλικία που βρίσκεται. Και για μένα που είμαι στα 88 αρχίζουν μετά τα 98. Δέχομαι την τιμητική διάκριση με την έννοια ότι αντανακλαστικά απονέμεται και στους συνεργάτες μου της εποχής της προεδρίας μου, αλλά και σε κάποιους παλιότερους συνδικαλιστές του κλάδου μας, θύματα των εργατικών αγώνων τους, όπως για παράδειγμα ο Θόδωρος Μάγγος που πέθανε κρατούμενος στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία του Μεταξά.

Αυτά συνάδελφοι , σαν ένας μικρός πρόλογος και θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω από χειρογράφου να σας δώσω μερικά στοιχεία ιστορικά της εποχής μου για την αγωνιστική δράση του κλάδου μας. Πάει η εποχή που αστράφταμε και βροντούσαμε από το βήμα των συνελεύσεων. Τώρα το γραπτό σημείωμα χρειάζεται για να μη σας κουράσω με τη γεροντική μου φλυαρία. Αν και εγώ όπως είπα δεν δέχομαι ότι είμαι γέρος. Στους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους εμφανίστηκα μαζί με τα τράμ Περάματος, στις 20 Ιουλίου 1936. Αμέσως μετά άρχισε η πιο τρομερή χρονική περίοδος που γνώρισε η χώρα μας στον 20ο αιώνα.

Απονομή τιμητικής πλακέτας στον Ι.Παπαδημητρίου από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Συνταξιούχων Ε. Φωτόπουλο.

Δικτατορία Μεταξά, Ελληνοιταλικός Πόλεμος στα αλβανικά βουνά – γερμανοιταλικά και βουλγαρική κατοχή και σε συνέχεια ο άγριος εμφύλιος πόλεμος που γέμισε αίμα, δάκρυα και συμφορές τη χώρα μας, όσες ούτε η ξενική κατοχή δεν είχε κατορθώσει να δημιουργήσει. Σ΄αυτά τα τρομερά χρόνια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του ΗΣΑΠ – τότε δεν υπήρχε Σωματείο συνταξιούχων – ανέθεσαν σ΄ εμένα ως πρόεδρο και στους συνεργάτες μου την ευθύνη της Διοίκησης του Σωματείου μας.

Τα εργατικά προβλήματα πολλά, τα ασφαλιστικά ταμεία υπολειτουργούσαν, συνθήκες εργασίας καταθλιπτικές και οι σχέσεις με την εργοδοσία δύσκολες, γιατί είχε την υποστήριξη της δικτατορίας. Οι κινητοποιήσεις έπρεπε να γίνονται προσεκτικά, γιατί αντιμετωπίζαμε συλλήψεις και εκτοπήσεις. Ενας προηγούμενος Πρόεδρος βρισκόταν έγκλειστος στην Ακροναυπλία όπου και τελικά πέθανε.

Ύστερα ήλθε ο πόλεμος 1940 -1941 και η ευθύνη μας να προσανατολίζουμε τους εργαζόμενους προς την κατεύθυνση ενίσχυσης των πολεμιστών μας στο μέτωπο , όπου υπηρετούσαν και πολλοί συνάδελφοί μας αλλά και των οικογενειών τους στο εσωτερικό. Τον πόλεμο διαδέχτηκε η Γερμανοιταλική και βουλγαρική κατοχή της χώρας μας, που δημιούργησε πέρα από τη σκλαβιά και οξύτατα προβλήματα επιβίωσης. Επρεπε ως διοίκηση να οργανώσουμε κάτω από τη μύτη του εχθρού αγώνες για τρόφιμα, για συσσίτια, για καύσιμα, όμως για τον κλάδο μας ήταν η αρχή των αγώνων για να καθιερωθούν τα συσσίτια και οι διανομές τροφίμων για εργαζόμενους και τις οικογένειές τους που βοήθησαν κανένας να μην πεθάνει σε μία εποχή που στα αστικά κέντρα θέριζε η πείνα. Ακόμη ήταν η αρχή για γενικότερη συμμετοχή του κλάδου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού.

Για εθνική απελευθέρωση και τόσα άλλα απαραίτητα για την επιβίωση αλλά και πάνω από όλα να οργανώσουμε τη συμμετοχή των εργαζομένων στους ΕΗΣ στις γενικότερες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού για την παρεμπόδιση των συλλήψεων και εκτελέσεων από τα στρατεύματα κατοχής, για τη ματαίωση της επιστράτευσης που είχαν διατάξει οι Γερμανοί για τη ματαίωση βουλγαροποίησης της Μακεδονίας.Θα αναφερθώ παρακάτω σε ένα – δύο εργατικές κινητοποιήσεις, εκείνης της εποχής για να αντιληφθείτε το μέγεθος των ευθυνών των Διοικήσεων του Σωματείου μας, αλλά και των κινδύνων των εργατικών στελεχών, που τις πλαισίωναν και έπαιζαν καθημερινά τα κεφάλια τους κορώνα γράμματα.

Στις 12 Δεκεμβρίου το απόγευμα του 1941 έγινε στις εγκαταστάσεις των ΗΣΑΠ στον Πειραιά μία στάση εργασίας με αίτημα τρόφιμα και συσσίτια. Αρχισε από το εργοστάσιο και επεκτάθηκε στην κίνηση.

27.1.1993 – Ο τότε Πρόεδρος των συνταξιούχων Ανδρέας Αντωνακόπουλος βραβεύει τον Γ.Παπαδημητρίου για την μεγάλη προσφορά του, υπο τα βλέμματα των Γ.Τσαπατσάρη, Δ.Παπαδημητρίου και Στ.Αλεβίζου και Β.Ζωάκου.

Ισως ήταν η πρώτη πανελλαδικά εργατική κινητοποίηση. Με εντολή της Γερμανικής Διοίκησης η ασφάλεια Πειραιώς συνέλαβε τρία μέλη της Διοίκησης εμένα ως Πρόεδρο, το Βαγγέλη Καπράνο Γενικό Γραμματέα και το Γιώργο Πανόπουλο , ευτυχώς ζεί ακόμη και μπορεί να βεβαιώσει του λόγου το ασφαλές. Μάς έκλεισαν στην Ασφάλεια. Τη νύχτα κάποιος Αστυφύλακας μας έφερε μία λαχανίδα και φάγαμε. Τίποτα δεν υπήρχε στην Αγορά. Την άλλη μέρα με πρόσχημα ότι η στάση εργασίας ήταν αυθόρμητη μας ελευθέρωσαν γιατί φοβήθηκαν ότι η κράτησή μας θα είχε συνέπεια τη διακοπή της κυκλοφορίας το σιδηροδρόμου και αυτό ήταν που δεν ήθελαν οι Γερμανοί. Στις αρχές του 1942 σε μία γενικότερη απεργιακή εκδήλωση με συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων στους ΕΗΣ οι Γερμανοί με την ασφάλεια κατάφεραν να συλλάβουν τον Γεν. Γραμματέα της Διοίκησης Βαγγέλη Καπράνο και τους συμβούλους Ρήγο οδηγό και Δαλέκο τεχνίτη εργοστασίου και τους έκλεισαν στην Κομαντατούρ που ήταν τότε στην Πλατεία Κοραή, με σκοπό το Στρατοδικείο.

Φαντασθείτε τη θέση μου ως Προέδρου. Εγώ ελεύθερος και οι συνεργάτες μου σε σοβαρό κίνδυνο, στα χέρια των Γερμανών ανυπεράσπιστοι, χωρίς δισταγμό ανέβηκα τις σκάλες της Κομαντατούρ και τους δήλωσα ότι εγώ είμαι ο πρόεδρος του Συνδικάτου, ότι η απεργία ήταν αυθόρμητη με απαίτηση τρόφιμα και ότι οι κρατούμενοί τους δεν είχαν καμιά ευθύνη. Μόλις άκουσαν το όνομά μου με συνέλαβαν και με έκλεισαν κάπου εκεί χωρίς φώς και παράθυρο. Οι ανακρίσεις κράτησαν όλη τη νύχτα αλλά η τύχη ήταν με το μέρος μας. Η Γερμανίδα διερμηνέας ήταν γνωστή μας και είχε στενό δεσμό με συνάδελφό μας – τώρα είναι μακαρίτης – ο Γερμανός ρωτούσε, εγώ απαντούσα και η διερμηνέας μετέφραζε ότι νόμιζε ότι συμφέρει, έστω και αν έλεγα άλλα εγώ. Φυσικά αυτή φρόντισε οι καταθέσεις σε συνέχεια και των άλλων τριών να είναι σύμφωνες με τη δική μου κατάθεση. Την άλλη μέρα και οι τέσσερεις στο Γερμανικό Στρατοδικείο, στην αίθουσα του Παρνασσού στην Αθήνα. Η απόφαση απαλλακτική γιατί μεσολάβησαν και άλλοι ισχυροί παράγοντες που ήθελαν να αποφευχθεί γενικότερη αναταραχή στους ΕΗΣ. Το προσωπικό ήταν έτοιμο να τα βροντήξει όλα κάτω και να σκορπίσει στις γειτονιές.

Οι αγώνες φυσικά έχουν και τα θύματά τους κι εμείς είχαμε τα δικά μας με πρώτο θύμα την εκτέλεση του Τάσιου Μάστορη τεχνίτη του εργοστασίου. Αργότερα την καταδίκη ερήμην από γερμανικό στρατοδικείο του Γιάννη Τσακρή. Τρείς άλλοι συνάδελφοι οδηγήθηκαν κρατούμενοι σε στρατόπεδα της Γερμανίας. Οι Παπαδάκος, Τζώνης και Γ. Παπαδόπουλος, ο τελευταίος δεν γύρισε ποτέ. Αρκετοί άλλοι κλείστηκαν σε ελληνικές φυλακές. Το μάτι κανενός δεν δείλιαζε. Αγωνιζόμαστε ασταμάτητα νόμιμα και παράνομα σε συνεργασία με συναδέλφους του Γκαζιού, της Ηλεκτρικής τους Τροχιοδρόμους την Τηλεφωνική , ΟΥΛΕΝ και άλλους εργατικούς κλάδους.

Παίζαμε και τα κεφάλια μας. Μιά βραδιά το καλοκαίρι του 1944 διωκόμενος των Γερμανών αλλά πάντα Πρόεδρος των εργαζομένων κοιμήθηκαν κάτω από μιά λεμονιά σε ράντζο στο σπίτι του συνάδελφου Γ. Καλογερόπουλου, στην οδό Θράκης στη Λεύκα του Πειραιά. Την νύχτα έγινε μπλόκο από τους Γερμανούς για συλλήψεις. Δύο γερμαναράδες με τα πέταλα στο στήθος μπήκαν και στο σπίτι του Γ. Καλογερόπουλου. Δεν βρήκαν υπόπτους και έφυγαν. Από την πόρτα ένας έριξε τη ματιά του και προς τη σκιά της λεμονιάς. Ο Καλογερόπουλος το παρατήρησε και είπε: Πίκολο, πίκολο δηλαδή το μικρό τους. Ο Γερμανός απάντησε γιά – γιά και έφυγε. Αν έχεις τύχη διάβαινε λέει ο λαός και έχει δίκιο. Στους αγώνες μας βασικό όπλο επίθεσης και άμυνας ήταν η ενότητά μας. Μείναμε σφιχταγκαλιασμένοι σαν ένας άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Είχαμε γίνει, όλοι μαζί, μιά γροθιά με στόχο το στομάχι των Γερμανοιταλών. Στον κλάδο μας ούτε μιά μύτη δεν άνοιξε από χέρι συναδέλφου προς συνάδελφο, όπως έγινε σχεδόν σε όλους τους εργατικούς κλάδους. Πάντα ενωμένοι γιορτάσαμε πανηγυρικά την απελευθέρωση μαζί με τις οικογένειές μας στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.

Κι ήρθε ο καταραμένος εμφύλιος πόλεμος που τάραξε την ενότητά μας και δημιούργησε και αρκετά θύματα. Μερικά ήταν ανεπανόρθωτα. Εγώ προσωπικά πλήρωσα τους συνδικαλιστικούς και εθνικούς αγώνες μου, ως πρόεδρος του Συνδικάτου μας και της παράνομης στην κατοχή Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού, με δώδεκα χρόνια φυλακή και εξορία και με μία καταδίκη σε θάνατο από έκτακτο ελληνικό στρατοδικείο. Ευτυχώς οι ψήφοι καταδίκης ήταν τρείς υπέρ της καταδίκης και δύο όχι και σ΄αυτές τις περιπτώσεις απαγορευόταν η εκτέλεση με απόφαση της τότε Κυβέρνησης. Ετσι γλίτωσα το κεφάλι μου. Μετά για μένα ήρθαν και καλύτερα χρόνια. Με τη βοήθεια και των συναδέλφων μου εκλέχθηκα πέντε (5) φορες βουλευτής. Αργότερα αποκαταστάθηκα και στους ΗΣΑΠ από τους οποίους είχα απολυθεί το 1948 λόγω της καταδίκης μου. Εργαζόμενος στους ΕΗΣ και πολύπλευρα αγωνιζόμενος πήρα και δίπλωμα δικηγόρου. Το λειτούργημα μου όμως ελάχιστα το άσκησα και αυτό σε μεγάλες ανάγκες συντήρησης της οικογενείας μου από σύζυγο και δύο παιδιά. Σήμερα είμαι 88 χρονών κι αν με ρωτήσετε τί θυμάμαι με περισσότερη συγκίνηση από τη ζωή μου, θα απαντήσω αδίστακτα, ότι ούτε οι περιπέτειες των φυλακών και των εξοριών από 12 συνολικά χρόνια, ούτε τα ανάλογα ως βουλευτού, ούτε αυτά ως δικηγόρου με συγκινούν τόσο, όσο αυτό που έζησα στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους. Αυτά αναθυμάμαι και με συγκλονίζουν. Μέσα μου έμεινα σιδηροδρομικός και θα αισθάνομαι σιδηροδρομικός σε όλη μου τη ζωή. Γι’αυτό ευχαριστώ και πάλι τη διοίκηση όχι τόσο για την τιμητική διάκριση όσο γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσω σήμερα και με τους εργαζόμενους των ΗΣΑΠ.

Από εδώ και εμπρός μοναδική ευχή κι ικανοποίηση θα είναι να συνεχίζουν να διατηρούν τα σωματεία μας , εργαζομένων και συνταξιούχων, την αγωνιστική παράδοση που λάμπρυναν κατά καιρούς αξιόλογοι συνδικαλιστές, αλλά προπαντός να διατηρήσουν αδιατάρακτη την ενότητά τους μια και εκεί βρίσκεται η δύναμή τους και η λύση των προβλημάτων που πάντα θα υπάρχουν.

Και μ΄ αυτές τις ευχές και θα μου επιτρέψετε προτροπές, Σας χαιρετώ όλους και σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Στις 12 Οκτώβρη 1999 έφυγε από τη ζωή, ακολουθώντας τη μοίρα όλων των ανθρώπων, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΧΝΗΣ, πρώην Συνδικαλιστής και Γενικός Γραμματέας του Σωματείου των εργαζομένων στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, πρώην Δήμαρχος Χαϊδαρίου και πρώην Βουλευτής.

Ολα αυτά τα πρώην δείχνουν ότι ο Δημήτρης Γιαχνής δεν πέρασε κρυφά από τη ζωή, αλλά στη διάρκειά της, που κράτησε κάπου 85 χρόνια, έγραψε αξιόλογες σελίδες ιστορίας στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, στο θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως Δήμαρχος και στην πολιτική ιστορία της Χώρας μας ως Βουλευτής.

Κυνηγημένο προσφυγόπουλο της Μικρασιατικής καταστροφής αφού περιπλανήθηκε οικογενειακά σε διάφορα μέρη της Χώρας μας, τελικά ρίζωσε στο Χαϊδάρι Αττικής, στις κακοτράχαλες και ακαλλιέργητες τότε εκτάσεις του, όπου η τότε Κυβέρνηση παραχώρησε αγροτικούς κλήρους σε οικογένειες προερχόμενες από τη Φώκαια, της Μικράς Ασίας από όπου και η δική του οικογένεια.

O Δημήτρης Γιαχνής το 1996

Ριζωμένος στα χωράφια του Χαϊδαρίου αγωνίστηκε μαζί με τα άλλα μέλη της οικογενείας του να σπάσει το φράγμα της δυστυχίας που τους δημιούργησε η προσφυγιά και παράλληλα να αποκτήσει τα απαραίτητα για τη ζωή μορφωτικά εφόδια. Εκεί στο Χαϊδάρι ρίζωσε ως το τέλος της ζωής του. Εκεί δημιούργησε και την οικογένειά του, με γυναίκα του την αξέχαστη Μαρίκα, που του πέθανε πρόωρα και τα δύο παιδιά του.

Στον πόλεμο του 1940-1941 πολέμησε ως Έφεδρος Αξιωματικός και μετά την υποδούλωση της πατρίδας μας από τους Γερμανο-ιταλούς και τους Βούλγαρους, συνέχισε να πολεμά αλλά τώρα από άλλο μετερίζι, το μετερίζι του Εργατικού ΕΑΜ των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων στους οποίους μία γνωριμία του πατέρα του με τον τότε προσωπάρχη Αβραμέα, βοήθησε να διοριστεί ως υπάλληλος. Την εποχή εκείνη εγώ ήμουν ο Πρόεδρος των εργαζομένων συνδεθήκαμε φιλικά και αγωνιστικά και η φιλία μας κράτησε μιά ολόκληρη ζωή.

Στους αγώνες εκείνους τους εθνικο-απελευθερωτικούς και της επιβίωσης ο Δημήτρης Γιαχνής διακρίθηκε για τη θαρραλέα και πεισματική αγωνιστικότητά του και φυσικά γεύτηκε και αυτός από τον μεταπελευθερωτικό κρατικό μηχανισμό των δοσίλογων, τους κατατρεγμούς και τις διώξεις, όπως και οι τόσες άλλες χιλιάδες των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Οι Συνάδελφοί του εκτιμώντας την εντιμότητά του και την αγωνιστικότητά του τον ανέδειξαν σε ηγετικό στέλεχος του Σωματείου τους και της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού, όπου και διακρίθηκε αγωνιστικά και είναι γνωστοί οι απεργιακοί αγώνες που ηγήθηκε, στο πλευρό του Προέδρου Πέτρου Ψαρόγιαννη, για τα προβλήματα των συναδέλφων του, αλλά και τα γενικότερα προβλήματα του Συνδικαλιστικού κινήματος.

Παράλληλα και ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (Δ.Σ.Κ.) αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό των Συνδικάτων που μεταπελευθερωτικά είχαν καταντήσει παραμάγαζα του κρατικού μηχανισμού και της εργοδοσίας και γιαυτό οι εργαζόμενοι εκτιμώντας την αγωνιστικότητά του ως Συνδικαλιστού και την εντιμότητά του ως ατόμου τον ανέδειξαν στις εκλογές του 1958 Βουλευτή στο Εθνικό Κοινοβούλιο με το κόμμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (Ε.Δ.Α.) από όπου και συνέχισε τους αγώνες του για τα προβλήματα εργαζομένων και συνταξιούχων και γενικότερα του Ελληνικού λαού.

Μετά τις Βουλευτικές Εκλογές του 1961 στις οποίες πήρε μέρος ως υποψήφιος μετείχε στον ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή του εξοργιστικού εκείνου εκλογικού πραξικοπήματος και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας την οποία κατά το 1967 κατέλυσε η Δικτατορία των Συνταγματαρχών για να υποστεί και νέες διώξεις ως συνεπής δημοκράτης και αγωνιστής.

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 εκλέγεται Δήμαρχος Χαϊδαρίου. Ως Δήμαρχος για δύο τετραετίες , άφησε σπουδαίο έργο υποδομής και πολιτιστικό που εκτιμάται σήμερα από το σύνολο των κατοίκων του Χαιδαρίου που τον θεωρούν πρωτοπόρο αναμορφωτή της πόλης τους και δίκαια το Δημοτικό Συμβούλιο εξέδωσε μετά το θάνατό του ψήφισμα Ευγνωμοσύνης και αποφάσισε , το πολιτιστικό κέντρο της πόλης να φέρει το όνομα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΧΝΗΣ. Τόσο άξιος της ζωής και της πόλης του υπήρξε ο Δημήτρης Γιαχνής.

Το κυνηγημένο προσφυγόπουλο, με την εργατικότητά του, την εντιμότητα και την αγωνιστικότητά του καταξιώθηκε στη ζωή χωρίς να παραλείψει και τις άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις του της δημιουργίας και στήριξης οικογένειας. Ετσι και μετά τον πρόωρο θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας αυτός εξακολούθησε μέχρι την τελευταία του πνοή να βοηθάει και να στηρίζει παιδιά και εγγόνια και να επιμελείται της μόρφωσής τους και της κοινωνικής τους προόδου.

Γράφω αυτές τις γραμμές στη μνήμη του αξέχαστου Δημήτρη Γιαχνή, για να μένουν παράδειγμα, ιδιαίτερα σε όσους από τους νέους τις διαβάσουν, το τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος, όταν έχει θέληση και τον διακρίνει εντιμότητα, εργατικότητα και αγωνιστικότητα από όσο χαμηλά και όσο αβοήθητος και αν ξεκινάει όπως το προσφυγόπουλο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΧΝΗΣ.

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – Εφημ. «Ηλεκτρικός»)

Άρχισε να εργάζεται στους ΕΗΣ το 1941. Συμμετείχε αμέσως στο συνδικαλιστικό κίνημα και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συνεταιρισμού. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας κατά το διάστημα 1947-1950. Από το 1951 μέχρι το 1967 διετέλεσε Πρόεδρος της Ενωσης Προσωπικού ΕΗΣ. Διετέλεσε σύμβουλος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών. Απολύθηκε από την Εταιρία το 1947, λόγω της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση και γνώρισε τη φυλακή και την εξορία. Απολύθηκε για δεύτερη φορά από τη δικτατορία των Συνταματαρχών. Υπήρξε μέλος της συντονιστικής Επιτροπής των 115 συνδικαλιστικών οργανώσεων, με Πρόεδρο τον αξέχαστο Γιάννη Αλευρά.

1961 – Ο Π.Ψαρόγιαννης ομιλεί σε συνέλευση της ‘Ένωσης’, της οποίας υπήρξε Πρόεδρος απο το 1951 έως το 1967.

Απόσπασμα της Ομιλίας του Π.Ψαρόγιαννη στις 25.2.2000 στο ΣΕΦ

Θεωρώ αξιέπαινη κάθε προσπάθεια να συγκεντρωθούν και να ιστορηθούν, οι αγώνες των εργαζομένων στη δύσκολη περίοδο μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, και ιδίως στα πρώτα χρόνια, που κάθε κινητοποίηση των συνδικάτων που κατάφερναν να αναδείξουν συνεπή προοδευτικά στελέχη στις διοικήσεις τους, χτυπιότανε αλύπητα από την πανίσχυρη ασύδοτη εργοδοσία και τις αντεργατικές Κυβερνήσεις.

Η Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ έχει μεγάλη ιστορία αγώνων από το 1920 που ιδρύθηκε, ήταν το βασικότερο σωματείο της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, την οποία αποτελούσαν οι εξής πρωτοβάθμιες οργανώσεις: η Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ, ΗΕΑΠ – ΗΕΜ – Τηλεφωνική Εταιρία, ΟΥΛΕΝ – Γκάζι και Υπεγγύων Προσόδων (μονοπώλια). Η Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ ήταν το καλύτερο μέρος της ζωής μου, ακόμη με συγκινεί και με συναρπάζει, έζησα κοντά της 40 χρόνια, πίκρες βάσανα, χαρές, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις.

Ο Π.Ψαρόγιαννης ομιλεί στην εκδήλωση στο ΣΕΦ.

Μου έκανε την τιμή το Προσωπικό των ΕΗΣ να με εκλέξει Πρόεδρό του το 1951 στο ιστορικό αυτό σωματείο , με συνεργάτη και Γεν. Γραμματέα τον αξέχαστο Δημήτρη Γιαχνή μέχρι το 1957 που έγινε η μεγάλη των 26 ημερών απεργία, οπότε και απελύθη με απόφαση της στρατιωτικής διοίκησης. Από το 1957 και μέχρι το 1967 όταν η χούντα έκλεισε την Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ, Γενικός Γραμματέας ανέλαβε ο αλησμόνητος Τάκης Τασούλης. 16 χρόνια συνεργασία με τους αξιόλογους αυτούς συναδέλφους που ελάμπρυναν το Σωματείο μας, οι μεγάλες επιτυχίες του Προσωπικού των ΕΗΣ είχαν την σφραγίδα και των δύο και δώσανε νέα πνοή στο κίνημα. Σαν Πρόεδρός τους τολμώ να πώ ότι ήταν διαμάντια συνδικαλιστικά, κατά την ζοφερή εκείνη περίοδο.

Η Ενωση Προσωπικού ΕΗΣ ήταν φυτώριο αγωνιστών, συνδικαλιστές, βουλευτές, δήμαρχοι, ξεπήδησαν από τα σπλάχνα της, λαμπρύνοντας το Σωματείο μας με την κοινωνική δράση και προσφορά τους. Δυστυχώς, αυτό το καταξιωμένο σωματείο το 1967 η χούντα του έβαλε λουκέτο, αφαιρώντας όλα τα υπάρχοντά του.

Ολη αυτή η κοινωνική προσφορά και δράση της Ενωσης από το 1920 έως το 1967 πληρώθηκε με βαρύ τίμημα. Στην κατοχή αλλά και μετέπειτα οι Γερμανοί κατακτητές, και οι συνεργαζόμενες με αυτούς παρακρατικές οργανώσεις, οργίασαν εις βάρος στελεχών της Ενωσης.

25.2.2000 Ο Πέτρος Ψαρόγιαννης παραλαμβάνει την τιμητική πλακέτα από τον Χ.Τρυφιάτη στο ΣΕΦ.

Πολλές εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες, στρατόπεδα συγκεντρώσεως (Αουσβιτς), απολύσεις. Και τα βάρβαρα αυτά μέτρα δεν έκαμψαν την φιλοπατρία και αγωνιστικότητα των εργαζομένων στους ΕΗΣ. Θα μου επιτρέψετε να μνημονεύσω τα ονόματα των αδικοχαμένων συναδέλφων. Μάγγος, Μάστορας, Μηλιός, Σαλπέας, Δεσύπρης και Κατσαφάδος. Τρείς συνάδελφοι που συνελήφθησαν στο εργοστάσιο και εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Γερμανία ήταν Παπαδόπουλος, Ζώνης, Παπαδάκος, ο πρώτος χάθηκε οι άλλοι δύο επέστρεψαν. Οι συλλήψεις των τριών συναδέλφων του εργοστασίου οφείλοντο δυστυχώς σε συνεργάτες της Ασφάλειας του χώρου μας.Επίσης χάσαμε και τρία παιδιά συναδέλφων τα οποία κρέμασαν οι Γερμανοί στο Χαρβάτι: Τσαπατσάρης αδελφός του Σταθμάρχη Τσαπατσάρη Απόστ., Ξυφτίλης γιός του Σταθμάρχη Ξυφτίλη και Φραγκούλης γιός του Σταθμάρχη Φραγκούλη. Δεν αναφέρω τις δεκάδες φυλακισμένων και εξόριστων.

Να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε.

Η Ενωση με την θαρραλέα και σώφρονα τακτική κατά τη διάρκεια της κατοχής κατόρθωσε να λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης του προσωπικού. Επίσης η Ενωση φρόντισε για πολύ καιρό να προστατεύσει τις οικογένειες των αδικοχαμένων συναδέλφων, απαλύνοντας όσο ήταν δυνατό τον πόνο τους. Με συγκινεί η απόφαση του Σωματείου Συνταξιούχων και Εργαζομένων για την τιμή που έγινε στο Ψαρόγιαννη και Παπαδημητρίου, αναγνωρίζοντες την πολυετή συνδικαλιστική δράση τους και προσφορά στο προσωπικό των ΕΗΣ. Εύχομαι και το πιστεύω ότι η νέα γενιά των εργαζομένων, βοηθούμενοι και από δραστήριο σωματείο συνταξιούχων θα συνεχίσουν την ωραία και αξιόλογη ιστορία μας.

(25.5.2000 Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας)

Ο Τάκης Τασούλης γεννήθηκε στην Αθήνα από Ηπειρώτη πατέρα και Αθηναία μητέρα, Υδραϊκής αρχοντικής καταγωγής. Ετσι στις φλέβες του έτρεχε αίμα παλικαρίσιο, ηπειρώτικο, ανυπότακτο και υδραϊκής ευγενικής αρχοντιάς και καλοσύνης, χαρακτηριστικά που τον διέκριναν ως την τελευταία ημέρα της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής, όταν η πείνα και η δυστυχία αφάνιζε το λαό μας, ο Τάκης Τασούλης διέκοψε τις πανεπιστημιακές σπουδές του και ρίχθηκε στη βιοπάλη, προσληφθείς εισπράκτορας στους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους, για οικονομική στήριξη της οικογένειάς του.

1965 – Ο Τάκης Τασoύλης στο βήμα της συνέλευσης.

Αλλά, είχε και σκοπό να συνεχίσει τους αγώνες τους οποίους είχε ξεκινήσει σαν φοιτητής, από μαζικούς εργατικούς χώρους και κυρίως μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ το οποίο μαχόταν για την επιβίωση του λαού και τη λευτεριά της πατρίδας.
Οι συνάδελφοί του στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο εκτιμώντας την εντιμότητά του, την αγωνιστικότητά του και τον πατριωτισμό του, τον ανέδειξαν πολύ γρήγορα σε ηγετικό συνδικαλιστικό τους στέλεχος και οδηγό τους στους εργατικούς και εθνικούς αγώνες τους.

Αγωνιζόμενος πάντα με συνέπεια και ασταμάτητα για ειρήνη, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, αναδείχθηκε σε όλα τα βάθρα του Συνδικαλιστικού Κινήματος, από τη διοίκηση του σωματείου των ΗΣΑΠ ως τις διοικήσεις της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και τη ΓΣΕΕ. Ακόμη υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (ΔΣΚ), της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Αντιδικτατορικού Μετώπου (ΑΕΜ) και της συσπειρώσεως των 115 εργατουπαλληλικών οργανώσεων με ηγέτη τον μετέπειτα Πρόεδρο της Βουλής Γιάννη Αλευρά και πήρε μέρος σε πολλά εθνικά και διεθνή εργατικά συνέδρια, όπου επάξια αντιπροσώπευσε την εργατική τάξη της χώρας μας. Από όλα αυτά τα αγωνιστικά πόστα υπηρέτησε τους συναδέλφους του με εντιμότητα, ανθρωπιά και το χαμόγελο στα χείλη, αλλά και με γερά σφιγμένη και υψωμένη τη γροθιά του, όπου οι περιστάσεις το απαιτούσαν.

Φυσικά, ως αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και της Εργατικής Τάξης δεν ξέφυγε και αυτός από το καμίνι των απολύσεων από τη δουλειά, των διώξεων, των κατατρεγμών, με αποκορύφωμα τη σύλληψη και τον εγκλεισμό του στο κάτεργο των στρατιωτικών φυλακών Μπογιατίου, από την απριλιανή δικτατορία του 1967. Παντού όμως και πάντοτε στάθηκε όρθιος και άκαμπτος στην ιδεολογία του και στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ειρήνη.

27.1.1993 – Ο Τάκης Τασούλης σε εκδήλωση του Συλλόγου Συνταξιούχων

Πολυσύνθετη φυσιογνωμία, ο Τάκης Τασούλης, είχε και αξιόλογη κοινωνική και πολιτιστική δράση με τη συμμετοχή του σε πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές κινήσεις και οργανώσεις, με ιδιαίτερα αξιόλογη προσφορά στους Συνδέσμους Ελληνοκυπρίων, Υδραίων, Συνταξιούχων ΗΣΑΠ και πολλές άλλες από τις οποίες έτυχε και τιμητικών διακρίσεων. Επίσης τιμητικής διάκρισης έτυχε και από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας για την πατριωτική του δράση κατά την κατοχή, αλλά και κατά της Απριλιανής δικτατορίας του 1967. Μία ιδιαίτερη ενασχόληση του Τάκη Τασούλη ήταν και η ζωγραφική όπου διέθετε αξιόλογο καλλιτεχνικό ταλέντο με συμμετοχή του και σε εκθέσεις ζωγραφικής.

Δυστυχώς την έκθεση που σχεδίαζε να οργανώσει στην αίθουσα των γραφείων του Συλλόγου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ δεν πρόλαβε να τη χαρεί με τους συνταξιούχους και τους άλλους φίλους του. Τελευταία του επιθυμία ήταν το προσωπικό του Αρχείο να δοθεί μετά το θάνατό του στον Σύλλογο Συνταξιούχων, όπως και έγινε. Αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και αγωνιστή συνόδευσαν τη Δευτέρα 15 Γενάρη 1996 στην τελευταία του κατοικία με συντριβή και πόνο, οι συνάδελφοί του εργαζόμενοι και συνταξιούχοι και οι πολυπληθείς άλλοι συναγωνιστές και φίλοι του.

Ο Γ. ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΤΑΣΟΥΛΗ

Στις 15 Ιανουαρίου 1996 έφυγε από κοντά μας ο συνάδελφος συνταξιούχος Τάκης Τασούλης. Ηταν από τους διαλεχτούς συναδέλφους που με το πέρασμά του άφησε ζωντανά τα σημάδια της ζωντάνιας του, ευγενής, αξιοπρεπής, λιγόλογος, έντιμος, προκαλούσε την αγάπη και το σεβασμό όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.
Εργάστηκε 40 χρόνια περίπου και η Εταιρία ΗΣΑΠ τον τίμησε με όλους τους βαθμούς της ιεραρχίας. Ηταν από τα ικανά στελέχη της Εταιρίας γιαυτό και οι συνάδελφοί του τον ήθελαν μπροστά στους συνδικαλιστικούς αγώνες, ήτανε ελεύθερη συνείδηση ποτισμένη στο χρέος για πατρίδα, πίστη, αξιοπρέπεια, ελευθερία και ανθρωπιά.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε και τα προσφερόμενα λουλούδια ανάμνηση φιλίας και αγάπης. (Εφημ. «Ηλεκτρικός»).

Ο ΑΝ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΤΑΣΟΥΛΗ

Αντίο φίλε,
Το συνδικαλιστικό κίνημα της πατρίδας μας και ειδικά των ΗΣΑΠ έχασε τον καταξιωμένο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΑΣΟΥΛΗ που για μιά τουλάχιστον 50 ετία υπηρέτησε υποδειγματικά , με πίστη συνέπεια και με όλη τη δύναμη της ψυχής του, την εργατική τάξη.
Εχασε το θερμό αγωνιστή, τον ακαταπόνητο εργάτη, τον κοινωνικά και πλατιά προοδευτικό άνθρωπο, με τη μεγάλη πείρα, βαθιά κατάρτιση και γνώση των εργατικών προβλημάτων , τον πρωτοπόρο που με επιχειρήματα και πειθώ ενέπνευσε τους εργαζόμενους.
Αντίο φίλε,
Προσωπικά αισθάνομαι υπερήφανος που με περιέβαλε με την εμπιστοσύνη του και δεν θα ξεχάσω ποτέ τις παραινέσεις του :
«Αγωνιζόμαστε για την εργατική τάξη, την τάξη μας, προκειμένου να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μεγαλύτερες οικονομικές απολαβές. Κύριος όμως στόχος όλων μας πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τόνωση της εργατικής και ταξικής συνείδησης».
Αντίο φίλε,
Οι αγώνες σου, η ιστορία σου, η ανθρωπιά σου, η εντιμότητα και αντικειμενικότητα για του παραπέρα αγώνες των εργαζομένων και για μένα ήταν , είναι και θα παραμείνει πρότυπο λήψης αποφάσεων και τρόπου ζωής. (Εφημ. «Ηλεκτρικός»)